Hai pouco lemos a noticia do informe anual do SIPRI (Instituto Internacional de Investigación para a Paz de Estocolmo, https://www.sipri.org/) sobre o gasto militar global. Como datos que destacar enunciaría os seguintes titulares:

o   As empresas da EE.UU., líder do sector, aumentan a súa proporción de vendas de armas

o   Rusia pasa a ser o segundo maior produtor de armas do mundo

o   Reino Unido mantense como principal produtor de armas de Europa occidental

o   Turquía aumenta considerablemente a súa venda de armas.

Lamentablemente ningún destes enunciados sorpréndenos.
Tendo en conta o carácter parcial do Informe, pola falta de transparencia á hora de conseguir os datos, e pola ilegalidade que a miúdo se dá neste tipo de operacións, o gasto militar global segue sendo astronómico, aínda que o Banco Mundial, nos seus documentos (https://datos.bancomundial.org/indicador/MS.MIL.XPND.GD.ZS) indique un sensible descenso no gasto militar, o cal apenas superaría o 2,5% do PIB.

Este feito é máis que dudable pola cantidade de conflitos bélicos que non se resolveron, senón que máis ben cronificado durante este período, como Siria ou Iemen, por citar os máis mediáticos. Só quédanos a dúbida de que conceptos contabiliza o Banco Mundial que, desde logo, non inclúen o mercado ilegal que tanto diñeiro move, nin partidas fóra dos Ministerios de Defensa, nin por suposto os intereses xerados polas compras millonarias de todo tipo de armamento, por dicir algúns dos conceptos esquecidos.

Máis aló da enorme cantidade de diñeiro e recursos que supón, resaltaría varias cousas:

É unha actividade económica da que falta información para os cidadáns. En parte, porque as partidas dos Ministerios de Defensa enmascáranse tras outros conceptos de difícil discernimiento. En parte porque directamente nalgúns casos son ilegais, como a venda de armas a países en conflito, e considéranse dunha maneira diferente.

A isto súmase que non temos control algún sobre o gasto militar polo seu segredo, a falta de transparencia e a opacidade dos informes oficiais. Non podemos nin queira imaxinarnos a magnitude do lucro que xeran estes “negocios”. En definitiva o diñeiro investido na morte e o sometemento, sobre todo dos países en conflito, sempre xera grandes dividendos para os países ‘desenvolvidos’, entre eles o noso, e diso se jacta a ministra Margarita Carballos no seu recente discurso na Pascua Militar, (https://kaosenlared.net/o-goberno-psoe-di-que-gastar-en-armas-dá-emprego-e-benestar/) admitindo tamén que supón o maior gasto en Defensa desde 1997. Cando se nega a dispoñibilidade dun puñado de millóns cos que se poderían satisfacer necesidades básicas e reais da poboación, o Goberno de España embárcase nun gasto de 12.000 millóns de euros para diversos programas militares vinculados a distintos programas armamentísticos.

Parece que non vaiamos cara adiante, senón máis ben o contrario. O goberno dos (mal chamados) socialistas só é unha prolongación dos plans do anterior gabinete. Desaparecida a feira internacional de armas chamada HOMSEC, cuxa sexta e última edición tivo lugar en 2017 en Madrid, outra (FEINDEF), vén substituíla e a engrasar a indecente escalada da compravenda de armas (https://desarmamadrid.wordpress.com/2018/12/11/os-mercadores-de-a-morte-queren-reunirse-de-novo-en-madrid/). Trataremos dela neste blogue proximamente.

En definitiva, non é unha cuestión de cantidade, senón de bochorno. Calquera ganancia lograda coa dor allea debería ser reprobada sen ambigüidades.

https://www.elsaltodiario.com/planeta-desarmado/cualquier-cantidad-es-demasiada-para-el-gasto-militar