Como diciamos hai uns días, a importante sentenza do caso contra o xornalista do noso medio, Boro LH, é toda unha vitoria. O xuízo celebrouse ademais nun momento no que os ataques á liberdade de expresión, de información , de manifestación e en definitiva, o retroceso dos dereitos e liberdades é a tónica xeral no Estado español, cunha xustiza que de cando en cando antepón eses dereitos e liberdades á palabra da Policía. Polo cal esta vitoria ten o dobre de mérito.

Os feitos do ocorrido aquela tarde en Madrid xa son dabondo coñecidos e foron amplamente difundidos durante estes máis de 4 anos e medio: unha manifestación abortada pola Policía Nacional, seguimento e agresións tanto a manifestantes como á prensa, o noso compañeiro achégase para informar dunha destas situacións de ataque a un grupo de xornalistas e nese momento tómana coa súa compañeira, Boro simplemente dáse a volta e achégase a ela e é empuxado por un dos policías, outro sae correndo cara a el, Boro corre e é derrubado, comezan a estrangulalo e case o deixan sen respiración, mentres tanto o resto de xornalistas recibe unha brutal malleira ao tratar de documentar a agresión e a detención do compañeiro, Boro é novamente agredido cunha puñada no ollo e finalmente é levado ao furgón policial entre berros de “son xornalista, isto é unha detención ilegal”!. Isto pasa nun contexto moi concreto, os días despois das Marchas da Dignidade en Madrid, e nun clima de ameazas e acoso constante á prensa máis crítica.

Como é sabido, o compañeiro foi en principio acusado de atentado á autoridade e lesións, solicitándolle 6 anos de prisión e 6.200 euros en concepto de indemnización a 2 axentes. Como na maioría das montaxes policiais, os axentes basean a súa acusación soamente no seu relato dos feitos. Tamén é importante sinalar que o ocorrido foi gravado por varias cámaras desde distintos ángulos.

Pois ben, aínda que en moitos casos estamos a ver que a palabra da policía é suficiente para condenar a anos de prisión a moitas persoas, a sentenza crea un importante precedente cando admite que: “en relación ao valor das declaracións testificais dun axente da policía, singularmente naqueles supostos en que tal axente estea involucrado nos feitos, ben como vítima -por exemplo, atentado, resistencia, desobediencia…- ben como suxeito activo -detención ilegal, torturas, contra a integridade moral- -non resulta aceptable en liña de principio que as manifestacións persoais do policía teñan que constituír proba plena e obxectiva de cargo destrutora da presunción de inocencia por si mesma, tendo en conta a calidade, por razón da súa condición de axente da autoridade das mesmas, e non pode ser así porque calquera sobre estimación do valor procesual das declaracións policiais levaría consigo de modo inevitable a defraudación da presunción de inocencia dos suxeitos afectados por elas. De maneira que as achegas probatorias dos axentes da autoridade non deberán merecer máis valoración que a que obxectivamente derive, non do a priori da condición funcionarial destes, senón da consistencia lóxica das correspondentes afirmacións e da forza de convicción que das mesmas derive no marco da confrontación dos restantes materiais probatorios achegados ao xuízo. O testemuño dos axentes, por tanto, ha de analizarse e valorarse como o de calquera outra testemuña, e, por tanto, como establece o Tribunal Supremo, será fiable e crible na medida en que sexa firme, coherente, contundente, sereno, imparcial, coincidente coa doutras testemuñas e atope apoio noutros datos obxectivos que aparezan na causa.”

De maneira que a sentenza crea un importante precedente ao non dar valor probatorio á simple palabra dos axentes da Policía. Pero ademais, a sentenza tamén critica as grandes contradicións no relato dos axentes e alude a elas en varias partes do texto:

“aprécianse falta de precisións e contundencia e mesmo contradicións non permitindo que os seus testemuños sexan corroborados entre si(… ) No testemuño vertido polos dous axentes e exposto con anterioridade non se aprecia uniformidade.(…) As imprecisións, a falta de uniformidade entre os dous testemuños dos axentes e mesmo as contradicións relatadas nas que incorren levan a que o testemuño dos axentes non sexa suficiente para desvirtuar a presunción de inocencia que ampara ao acusado, requiríndose unha maior corroboración dos seus testemuños.”

Ademais, a sentenza tamén valora a petición da defensa de Boro LH de deducir testemuño contra os axentes por se incorresen en sede xudicial nun falso testemuño. O fallo recoñece que “os axentes 99.190 e 98.373 non foron precisos, nin uniformes entre si, e mesmo foron contraditorios nalgunhas das súas manifestacións”, aínda que conclúe que Se require a obxectiva falta de verdade na declaración e para iso requiríase da dispoñibilidade de medios de proba que acreditasen a certeza de feitos incompatibles coa mesma, sendo tamén carga do acusado a proba dos feitos impeditivos e/ou obstativos” pero deixa a porta aberta a que se poidan iniciar accións penais contra os axentes de policía por incorrer en falso testemuño: “(…) leva a que o presente xulgador opte por non deducir testemuño sen prexuízo de que a parte poida realizar as accións penais que estime oportunas”.

En definitiva, estamos ante unha importante sentenza, froito do documentado traballo da defensa, as abundantes probas gráficas, os importantes testemuños das testemuñas e das graves contradicións do relato da Policía. Unha historia que non se sostiña, e menos aínda observando os distintos vídeos, onde todo queda moi claro.

A pesar desta gran vitoria, non esquecemos os máis de 4 anos e medio que o compañeiro sufriu o que se deu en chamar unha “pena de banco”, tendo a súa vida condicionada ante a esaxerada petición fiscal, e tendo que cubrir todos os gastos derivados da súa defensa xurídica, viaxes, etc... afortunadamente, temos que agradecer a todas as persoas e colectivos que colaboraron economicamente para poder custear os devanditos gastos, a solidariedade económica recibida polo compañeiro foi de gran axuda para facer fronte a este atropelo.

Tampouco esquecemos que froito desta detención, Boro LH pasou a engrosar as listas negras que manexan as Brigadas de Información dos distintos corpos policiais, sendo obxecto de dúas detencións máis: unha por realizar o seu traballo, de novo para lahaine.org, cubrindo unha acción en Iruñea (caso finalmente arquivado), e outra por utilizar o seu dereito á liberdade de expresión na rede social Facebook (Operación Rabuña), e pola cal a Audiencia Nacional impúxolle unha condena de ano e medio de prisión, condena que actualmente se atopa recorrendo ao Tribunal Supremo.

Na Haine sempre estivemos convencidos de que non foi casualidade a inclusión de Boro LH na Operación Rabuña, senón que responde o clima de persecución e de ataques á liberdade ideolóxica que estamos a vivir no Estado español, e máis concretamente a un intento de castigar o traballo do compañeiro así como a nosa propia labor como medio de comunicación. Artigos como este de o diario ABC veñen confirmarnos este extremo, así como as estreitas relacións entre os gabinetes de prensa de Policía e Garda Civil con algúns medios de comunicación, os cales fan copia e pega do que lles ditan as forzas represivas. As mentiras e o afán sinalador e criminalizador daquela noticia, confírmanos que Boro LH converteuse en obxectivo da Operación Rabuña no preciso momento en que foi identificado en Madrid como membro de La Haine, e que os corpos policiais achandaron o camiño para esoutra detención.

A noticia apuntaba no seu día a que “A Garda Civil traballa sen tregua para desenmascarar a varios internautas, empeñados en utilizar as redes sociais para enaltecer o terrorismo e mofarse do sufrimento das vítimas, que aínda non puideron ser identificados polas medidas de seguridade adoptadas” e nomeaba, entre outros perfís, o de Boro LH. Se o xornalista fixese o seu traballo comprobaría que no caso do noso compañeiro era totalmente falso ese extremo de “as medidas de seguridade adoptadas”, xa que o seu perfil era público, e ademais estaba claro que correspondía á persoa que foi detida aquel 29 de Marzo en Madrid, xa que había distintas publicacións falando destes feitos en primeira persoa. Pero como sabemos, son os mesmos corpos represivos quen se encargan de darlle aos seus medios afíns obxectivos para sinalar, para que posteriormente eles actúen e realicen as detencións.

En conclusión, desde La Haine queremos congratularnos por esta gran vitoria, queremos darlle un especial agradecemento ao avogado da defensa, Erlantz Ibarrondo, e a todas as persoas que nos apoiaron e acompañado durante estes anos de denuncia desta descarada montaxe policial.

Tamén facemos un chamamento a reforzar os medios de comunicación populares, porque estes ataques deixan claro que son unha ferramenta que fai dano ao réxime e son os que dan voz aos sen voz. Neste sentido expresamos a nosa solidariedade e apoio incondicional a todxs xs informadorxs críticxs perseguidos hoxe en día: Alex García (Resistencia Films), Verónica Landa (Ahotsa.info), Clemente Bernard, Carolina Martínez, Jordi Borrás… e tantos outros que estamos no punto de mira por informar criticamente.

Longa vida á Desobediencia Informativa. Longa vida a La Haine.

_______________

Sentenza íntegra do proceso contra o xornalista da Haine, Boro LH

Texto completo en: https://www.lahaine.org/fM0p