Que é o que poderá estar a suceder neste país  que a represión política, a corrupción, a exaltación do franquismo e a prevaricación prodúcense sen que os seus protagonistas traten sequera de disimular ou encubrir as súas accións?

Son moitos os que, nos últimos tempos, se formulan inquietos preguntas similares a esta, pero a realidade é que o que provoca as súas zozobras é tan só  o efecto dun espellismo.

Explicarémonos. Que o Tribunal Supremo dite sentenzas favorables aos intereses da gran banca; que altos mandos da Garda Civil compartan festexos, copas e medallas con quen ata hai unhas datas planeaba atentar contra o presidente do goberno se se atrevía  a exhumar os restos  do ditador; que a chamada "Irmandade de Cabaleiros Voluntarios da Cruz  leve aos tribunais a dous documentalistas por filmar as súas homenaxes a personaxes da catadura dos xenerais  Sanjurjo e Mola, son feitos que, con maior ou menor frecuencia, non deixaron de producirse  ao longo dos últimos 40 anos. Ou, para ser máis precisos, desde hai exactamente oito décadas.

Que na actualidade a represión, as arbitrariedades, a prevaricación, os abusos e as conivencias protofascistas  poidan ser coñecidas por amplos sectores da poboación non se debe ao  suposto feito  de que o réxime  vixente se fose "democratizando", senón que a profunda crise  política que empezou  desde hai xa uns anos terminou por crebar  a "lei do silencio" que  encubriu  durante decenios a súa propia podremia.

Así de sinxelo. Do mesmo xeito que non hai  na actualidade máis corrupción que a que había na época da ditadura, tampouco a corrupción e a arbitrariedade xudicial son hoxe máis frecuentes que hai un par de décadas. Outra cousa é que hai 20 anos non tivésemos a máis remota posibilidade de decatarnos, por exemplo, de que o noso borbónico monarca se axenciaba suculentas comisións multimillonarias na  Arabia Saudita. Ou que, hai 50 anos, algunhas das  empresas que hoxe constitúen o Ibex 35 montasen os seus negocios sobre a base dunha brutal apropiación legalizada - tácita ou formalmente -  polo mesmo Réxime franquista. 

Nin que dicir ten que á ampliación das nosas percepcións contribuíu non só a crise política do Réxime do 78, senón tamén  a popularización das tecnoloxías da comunicación, -non controlables polo menos ata agora- ,  que romperon  a servidume informativa  a que nos sometían  medios tales como a prensa, a radio e a televisión tradicionais.

DOCUMENTALISTAS  ANTE OS TRIBUNAIS E UN ASPIRANTE A FRANCOTIRADOR CON BOAS AMIZADES

Vén esta reflexión a conto de que, este mesmo mércores,  dous documentalistas cinematográficos, Carolina Martínez e Clemente Bernad, foron sometidos a xuízo en Pamplona polo delito de "revelación de segredos" e "atentar contra a intimidade".

Para estes dous profesionais, a autoridade xudicial solicita dous anos e medio de cárcere e unha multa de 12,000 €. Que enorme delito puideron cometer estas dúas persoas para merecer un castigo ao que  ningún dos políticos e banqueiros sorprendidos en xigantescas corruptelas   chegaron a ser condenados?.

Carolina Martínez e Clemente Bernad realizaron un  documental - que xunto a esta mesma páxina - sobre o  Monumento aos Caídos, en Pamplona, no que trataban de pescudar que é o que sucede na misa que cada día 19 de cada mes realiza a "Irmandade dos Cabaleiros Voluntarios da Cruz". Os "Cabaleiros" en cuestión constitúen unha organización de ex combatentes requetés, fundada no significativo ano de 1939. Segundo a "Asociación para a Recuperación da Memoria Histórica", non se trata sensu estrictu dun evento relixioso, senón dun acto de exaltación franquista á memoria dos dous xenerais golpistas, Mola e Sanjurjo, organizadores principais da  insurrección militar de 1936, que terminaría provocando a  cruenta Guerra Civil española.

No mesmo dixital,  lemos que Manuel Murillo, o francotirador frustrado que pretendeu cepillarse a Pedro Sánchez, foi condecorado  por unha "Asociación de Amigos da Garda Civil" o pasado mes de febreiro. A condecoración "por méritos" foille entregada nun acto que tivo lugar nas instalacións  de Catalunya da Garda Civil, en Barcelona. O francotirador fracasado levaba prendida á súa gravata, así mesmo, a insignia do aguia da Cruz de Santiago, emblema do Exército español.

O acto de condecoración tivo lugar, como se aprecia na foto adxunta,  rodeado nada menos que por tres tenentes coroneis da Garda Civil destinados en Cataluña . A mesma nota de prensa recolle que a Garda civil  manifestou  que a institución non condecorara ao suxeito en cuestión, senón que se tratou de "un acto privado da "Asociación de Amigos da Garda Civil", pero que, con todo, se celebrou nos locais desa institución armada.

E punto pelota. A diferenza de hai  uns anos, é certo, agora temos a posibilidade de chegar a coñecer algúns aspectos das nosas realidades cotiás.  Pero, como sucedese tamén no pasado, pase o que pase, todo seguirá igual...  ou case igual.  

E é que a clave deste nó gordiano histórico consiste en que mentres non exista un suxeito colectivo  con vontade de cambiar realmente as cousas, capaz de concienciar, organizar e mobilizar á sociedade, ou a unha parte dela,  a liña do horizonte seguirá permanecendo visible ante os nosos ollos, pero  igualmente  inalcanzable. E esa é a nosa traxedia.

O VÍDEO QUE PROVOCOU O PROCESAMENTO

http://canarias-semanal.org/art/23914/demasiado-para-solo-una-semana