Liberdade para os catorce do 15M
Hai máis dunha década do comezo dunha das maiores
crises económicas do capitalismo. Un dos seus efectos máis visíbeis foi
o empeoramento das condicións materiais de vida para a inmensa maioría,
pero tamén o aumento do dominio da economía, a mercadoría e os cartos
sobre aínda máis esfera da vida. Aínda así todo isto non se produciu sen
conflito. Unha onda de mobilizacións percorreu o mundo e impugnou a
marcha que se quere impoñer ao mesmo.
Baixo o lema "Non somos mercadoría en mans de
políticos e banqueiros", milleiros de persoas con sensibilidades
políticas moi distintas manifestáronse en Madrid o 15 de maio de 2011.
Unha vintena delas foron detidas esa mesma noite e outra vintena decidiu
acampar na Porta do Sol de Madrid para amosar a súa solidariedade coas
detidas e esixir a súa liberación. Tras un brutal desaloxo das persoas
acampadas na praza, centos delas volveron acampar ao día seguinte, e
milleiros acabáronse atopando na praza. Durante semanas organizáronse
asembleas abertas na praza, mobilizacións e accións de protesta, así
como ensaios de autoorganización que apuntaban a xeitos diferentes de
entender e de facer. Ese movemento, difuso e diverso, xurdiu da carraxe
e da indignación, pero tamén da esperanza. Na súa primeira hora
materializouse cun xesto de solidariedade coas persoas detidas e en
resposta aos abusos e á impunidade da violencia policial, que só
respondía ao medo do poder da mobilización na rúa.
As persoas detidas o l5M foron postas en liberdade
con cargos á espera de xuízo tras pasar 72 horas detidas e incomunicadas
en comisaría. Ao saír escribiron un comunicado no que denunciaban as
agresións e vexacións ás que foron sometidas, tanto no momento da
detención como durante os días que pasaron nos calabozos (1), denuncia
que non foi obxecto de ningunha investigación nin por parte da fiscalía
nin de ningunha outra institución gobernamental. Nada fóra do común, por
outro lado. Como tampouco son alleos á normalidade os cambios na versión
da policía e dos feitos e cargos de que se iba acusando á xente detida.
Anos de instrución dun xuízo no que non hai máis probas que as
declaracións dos policías, e anos dende que esa fase de instrución se
pechou ata que os tribunais tiveron a ben fixar unha data para o xuízo.
En febreiro de 2019 - case oito anos despois!- 14
daquelas persoas que foron detidas o 15 de maio de 2011 enfróntanse a
cargos de ata 6 anos de prisión (un total de 14 anos se sumamos todas as
penas). Non son as únicas. Hai centos de xuízos a activistas agardando,
moitos deles tamén dende hai 7, 8, 9 anos. En case todos os casos o
esquema reprodúcese coma se seguise un guión: detención violenta,
agresións e humillacións en comisaría, cambios da versión policial...
Aínda que en moitos casos hai numerosos documentos visuais das agresións
policiais, ningún deles foi obxecto de investigación de oficio, moi
poucos chegaron a xuízo e en ningún deles houbo condena, nin
responsabilidade do Estado, nin recoñecemento dos danos causados (nin
sequera nos casos máis graves, como o asasinato de Íñigo Cabacas).
O obxectivo da represión é claro: servir de
escarmento, asegurarse de que todo o mundo saiba que por manifestarse,
protestar, organizarse e loitar se pode rematar mallado, detido e
encarcerado. E con iso manter a impunidade, agochar a verdade de quen
exerce a violencia, crear un clima de medo que asegure a desmobilización
e a submisión ante as condicións ditadas pola economía, executadas polos
gobernos e blindadas pola policía e a xustiza. E así, en todo o mundo a
represión recrúese, os estados de excepción amplíanse e a maquinaria
xudicial engráxase para evitar calquera indicio de novas protestas, de
novas formas de autoorganización, de calquera Impugnación, por pequena
que sexa, do mundo tal e como é, e tal e como o poder económico pode
permitir que sexa.
Pero non lles resultará doado someternos, e moito
menos calarnos nin encerrarnos. Fronte aos vellos e novos
autoritarismos, fronte á represión das loitas sociais, fronte á nova
normalidade da mordaza e das leis de excepción, sempre responderemos con
solidariedade.
Se nos tocan a unha, tócannos a todas. En febreiro
de 2019 xúlgannos a todas. E non ficaremos caladas nin quedas.
Esiximos a absolución para os 14 do 15M e a
revisión de todas as causas xudiciais pendentes.
Asamblea Popular de Lavapiés 15M
https://15mlibertad.wordpress.com/
Para adhesión de colectivos ao comunicado, por
favor escribide a:
14del15mlibertad@gmail.com