A Cámara de Contas, organismo practicamente descoñecido para @s madrileñ@s, tardou 13 anos en recoñecer o que é obvio: que o modelo de sanidade privatizada non garante maior eficiencia, nin unha mellor atención, segundo un documento ao que tivo acceso El Diario.es, informe non dispoñible para o común dos mortais, xa que a Cámara non o publicou na súa web, aínda que no portal Filtrala hai dispoñible un resumo.

Con todos os medios dos que dispón, e preto de 100 persoas de persoal, a maioría nomeados e repartidos entre os partidos políticos mediante o sistema de libre designación (como o seu “irmán maior”, o Tribunal de Contas), con salarios estratosféricos (100.000 €/ano os conselleiros, e complementos específicos de 50.000 €), o que suma un orzamento para 2018 de 8,5 millóns de  €, dos cales se dedican a salarios case o 80 % (6,7 millóns €), a Cámara de Contas tivo que esperar a 2018 para elaborar un informe, no que se recoñece que non existían razóns para poñer en marcha os hospitais privados de modelo concesión que desde CAS denunciamos, xa en 2005.

Non é de estrañar que a Cámara de Contas non movese un dedo contra a privatización sanitaria de Madrid, sobre todo durante a presidencia de Arturo Canalda (2012-2017), xa que este fora viceconselleiro de Sanidade con Lamela entre 2003-2006, xusto os anos nos que se prepararon as licitacións e adxudicacións por 30 anos dos hospitais privados de modelo concesión. En paralelo, cal cortina de fume, facíase estalar o “caso Leganés”a través da denuncia anónima contra o Dr. Luís Montes. En 2017, Arturo Canalda viuse forzado a presentar a súa dimisión despois de que fose imputado pola Audiencia Nacional no caso Lezo.

Nos documentos elaborados por CAS a partir de 2005 poden atoparse os datos que cuestionaban xa naquel momento (co silencio cómplice de sindicatos subvencionados, colexios profesionais, sociedades científicas, partidos políticos, e mesmo parte dos que logo conformaron as mareas brancas), a posta en marcha dos hospitais modelo concesión.

Mesmo chegamos a denunciar ante o Tribunal de Contas, a Cámara de Contas, a Presidencia da Asemblea de Madrid, e os grupos parlamentarios Popular, Socialista, Esquerda Unida-Os Verdes e UPyD, posibles irregularidades neste proceso, que foron arquivadas “xa que non se puido acreditar que os feitos denunciados causaran prexuízos para os fondos públicos” .

Dada a incapacidade demostrada por estes “organismos fiscalizadores” para facer algo positivo para a poboación madrileña en materia sanitaria, estamos convencidos de que o seu “traballo” non ten sentido algún para a sociedade, sendo firmes candidatos para formar parte do grupo de traballos inútiles, os que David Graeber denominou “traballos de merda”, traballos que se non existisen ou desaparecesen mañá, non afectarían negativamente o funcionamento básico da sociedade. No caso da Cámara de Contas, foi creada en 1999, polo que nestes 18 anos de funcionamento podería consumir preto de 100 millóns de €, que posiblemente tivesen mellor destino cubrindo calquera das múltiples necesidades básicas de parte da sociedade. En definitiva, se estes son os mecanismos “públicos” de control existentes, mellor que non existan.

CONTRA A PRIVATIZACION DA SANIDADE NON HAI ATALLOS: DERROGACIÓN DA LEI 15/97 E DO ARTIGO 90 DA LEI XERAL DE SANIDADE
AS LISTAS DE ESPERA MATAN. GARANTIAS DE ACCESO IGUALITARIO EN TODOS OS TERRITORIOS 

CAS, outubro de 2018

http://www.casmadrid.org/index.php/comunicados/1081-la-camara-de-cuentas-de-madrid-tarda-13-anos-en-reconocer-que-los-hospitales-privados-de-madrid-son-ineficientes-y-mas-caros-que-los-de-gestion-directa-2