A Unión Local do SAT de Cádiz, tras solicitar información directa da nosa Sección Sindical en Navantia San Fernando, coñecendo a contraditoria e tensa situación vivida no conxunto do seu persoal, tras ver os diferentes posicionamentos chegados desde diferentes organizacións (con especial atención a aquelas cos que temos unha relación de traballo cotián), sabendo tamén das expectativas que sobre a nosa opinión había en diferentes colectivos compañeiros en todo o Estado español, considerou que non podía dilatar máis un pronunciamento público respecto diso.

Neste sentido, o primeiro que temos que deixar por sentado é que non se nos escapa que este pronunciamento sae máis tarde do que realmente correspondía. E tomamos nota autocrítica ante iso e valorado a experiencia desde distintos ángulos para sacar as leccións organizativas que corresponden a fin de afrontar situacións parecidas… que sen dúbida seguirán chegando. Pero á vez que nos escusamos ante quen -sobre todo- desde o compañeirismo e a amizade agardaron a unha posición que se fixo esperar demasiado, informámoslles que esa tardanza non foi porque non tivésemos unha postura moi formada e bastante consensuada (e tamén diferenciada, como se verá) sobre o asunto en cuestión. Unha posición, a nosa, que transmitimos en comunicacións internas nas que, entre outras cousas, apostabamos por conxugar os nosos principios irrenunciables coa elección dos termos máis eficaces para que -especialmente- os nosos compañeiros da Sección Sindical puidesen proseguir nas mellores condicións posibles o magnífico traballo, en canto a exemplaridade e concienciación “a longo prazo”, que levan facendo desde hai anos baixo a lema “somos clase obreira en  (e non de) Navantia”, e aos que nesta nota queremos reiterar o noso máximo respaldo.

De feito, esta nota pública non é máis que unha prolongación dos puntos fundamentais que expuxemos en diferentes ámbitos organizativos particulares. Tamén, por suposto, tivo que adaptarse ao cambio da situación tras o “paso atrás” do goberno español con respecto á venda das bombas de precisión á ditadura ultrarreaccionaria e proimperialista de Arabia Saudita que executa o masacre contra o pobo iemení; un cambio de criterio que, por certo, non fai senón confirmar a caracterización que desa postura gobernamental facemos no primeiro punto da nosa declaración que agora segue.

- No anuncio proclamado desde as instancias gobernamentais e dos seus actuais aliados de non vender armas utilizables directamente no masacre do pobo iemení houbo moito de “postureo” e oportunismo pre-electoral; entre outras cousas, para dar un verniz progresista e elixir temas dos que distinguirse da derechona, e así eludir “meter o dente” ao que realmente é o programa do verdadeiro cambio que se correspondía coas mobilizacións dos últimos anos. Non foi realmente unha postura de principio. Non xa porque finalmente botaron marcha atrás con declaracións vergoñosas por parte de diferentes elementos do goberno, senón porque desde o comezo viuse que se utilizaba como arma arreboladiza entre as diferentes sucursais das marcas electorais en xogo. Unhas sucursais interesadas, ante todo, en situarse o mellor posible ante o longo período electoral que de novo se aveciña empezando pola primaria confección das súas listas.

- É completamente hipócrita desgaxar ao réxime ultrarreaccionario de Arabia Saudita do conxunto do bloque guerreiro imperialista occidental, sen o cal non se pode entender a destrución bárbara á que vén sometendo a todo Oriente Medio desde hai anos (Iraq, Libia, Siria,…) e agora Iemen. Arabia Saudita é un abominable peón dun bloque imperialista que baixo ningún concepto podemos tachar de acoller democracias exemplares aos que si se poden vender armas, como é o caso dunha longa lista que encabezan EEUU, Inglaterra, Francia e Alemaña en tanto que membros cualificados da organización terrorista por excelencia: a OTAN. Así, a negación de vendas a este execrable peón que é Arabia Saudita non pode facerse subtraéndoo do taboleiro imperialista do que o Estado español é activo xogador, todo el, de forma criminal. Estamos, pois, ante unha cuestión de política de altura de proxección revolucionaria que require dunha prolongada acumulación de forzas que acabe co sistema capitalista e imperialista que está a levar ao escenario mundial a unha nova barbarie da que o réxime saudita non é senón un dos seus peores abortos.

- Polo tanto, non vemos correcto culpabilizar a quen traballan nas empresas fabricantes de material bélico da clientela á que se vende este material. Insistimos en que estamos ante unha tarefa política de alcance en termos de militancia anticapitalista e antiimperialista a fin de que os nosos compañeiros da clase obreira non teñan que vender a súa forza de traballo para a produción de mercadorías que sementan a morte; da mesma maneira que é un reto estratéxico maior que o noso pobo non consuma mercadorías realizadas coa superexplotación criminal que as nosas empresas multinacionais “estelares” impoñen nos talleres da ignominia do chamado Terceiro Mundo.

- Agora ben, se nun momento dado, por contradicións en determinadas instancias estatais ou mesmo a nivel internacional entre bloques imperialistas, se sinala de forma parcial a un odioso réxime como o de Arabia Saudita (que nin sequera garda as formas para mellor cometer o seu crime como si fan as vellas potencias “democráticas” imperialistas, de longo e incesante currículo infame de atrocidades), se ese odioso réxime é sinalado, aínda que sexa por intereses espurios, entón, como non aproveitar a conxuntura e contribuír ao seu illamento e destrución pero sempre desde un discurso e unha acción globais antiimperialistas? Por iso, apoiaremos toda mobilización que dificulte a acción criminal de Arabia Saudita no Iemen.

- Expresamos a nosa comprensión pola angustia dos traballadores e traballadoras ante a falta de “carga de traballo” en xeral, e en particular na machucada Baía de Cádiz. E baixo ningún concepto apoiamos os pronunciamentos militantes que os cualifican de “reaccionarios”. Caer niso é completamente contraproducente e impropio de quen pretenda un traballo paciente de concienciación e de fortalecemento da clase obreira. Outra cousa é o tratamento que se dispense a eses representantes do sindicalismo chamado maioritario, totalmente integrado no sistema e que desde hai décadas veu illando, atomizando, dispersando, desmoralizando e dividindo á clase traballadora que, efectivamente, coñeceu casos gloriosos como cando se impediu entrar na mesma factoría de San Fernando ao buque-centro de torturas chileno “Esmeralda”. Pero aquilo foi o resultado dun terreo previamente regado de organización e de cohesión obreira. E é que a solidariedade e ata o heroísmo tamén se organizan con paciencia e humildade militantes; o que inclúe coidar moito en que termos nos diriximos ao resto da nosa clase. Sobre todo, esta é unha esixencia para quen ten a honra de militar sen cálculo persoal algún ao servizo da causa obreira e popular.

- Pero certamente todo isto está supeditado a algo máis supremo aínda. Non pode haber final feliz” nin na senda do traballo sindical nin no doutra índole de concienciación e de organización combativas se o traballo militante non parte de principios. Estes non bastarán: serán só, no sentido máis literal do termo, un “comezo”. Pero comezo ineludible para non corromper todo o camiño. Toca especialmente ás organizacións militantes salvagardar eses principios por moita (e necesaria) comprensión que teñamos con determinados colectivos laborais.

Por iso:

- Non avalamos nin pasadas nin futuras mobilizacións que esixan que se vendan armas letais utilizables por unha asasina ditadura proimperialista e reaccionaria con tal de que non rompa determinados contratos. En consecuencia, por máis que saibamos do xogo politiqueiro que rodea todo este asunto, non apoiamos mobilizacións que alimenten chantaxes comerciais por parte de Arabia Saudita.

- Denunciamos o discurso vomitivo dos portavoces dos “sindicatos maioritarios” que impulsaron as recentes mobilizacións; unha convocatoria que tivo por estas lareiras o apoio -non hai que sorprenderse- da caverna político-mediática de sempre. Pero que contou tamén coa conivencia -haberá que sorprenderse cada vez menos- das chamadas “forzas do cambio” máis locais que antepuxeron non a lóxica prudencia dunha concienciación a longo prazo, senón un manobreirismo curtopracista electoral cheo de demagoxia (outra vez primaria) sen apenas ningún cambio con respecto á dereita de sempre.

- Por último, chamamos a engrosar as filas de quen apostan por un cambio de modelo produtivo na Baía de Cádiz, sustentable no enerxético e afastado da industria da guerra. Pero facemos ese chamamento desde a convicción de que nada mellor para achegar a súa materialización que integrar esa xusta reivindicación nunha estratexia contundente e clara de superación dun sistema que necesita da precarización industrial que mata. E da industria da morte que presupón a chantaxe da miseria para asegurarse a súa infame singradura.

Texto completo en: https://www.lahaine.org/sat-de-cadiz-ante-el