Nun dos primeiros parágrafos do ensaio de Manuel Rivas "Contra todo isto", lese:

"O primeiro paso para detectar unha inxustiza é que compareza o sentido da vergoña. É o que vai facela visible como inxustiza. Hai un sensor moi especial que transforma ese golpe óptico da vergoña en partícula de conciencia. Ese desequilibrio eficaz que Víctor Hugo albiscou como <>, nunha desas épocas miserables, distópicas, en que a tarefa da verdadeira xustiza non é cumprir a lei, senón liberala dela mesma".

En ocasións -e non poucas- a Lei é moi súa, entre outras cousas porque non atende a razóns, aínda que estas sexan moi xustas e evidentes. E é que a lei é unha cousa, e a xustiza outra moi distinta. 

A Lei ás veces padece de inercia mecánica, unha sorte de esclerose que a volve ríxida e cega.

Que sexa cega considérase unha virtude, pero esa cegueira referíase sen dúbida a unha prevención contra o rumbo que podía introducir nas súas decisións o poder político ou económico dos implicados, non ao contexto que podía explicar a xustiza ou inxustiza do caso.

Ás veces é difícil saber en que encrucillada do camiño se perden de vista a lei e a xustiza. Máis triste é -e eses casos non son raros- cando nunca chegan a coincidir, é dicir cando a lei e a xustiza percorren camiños paralelos que nunca converxen, Estados fracasados en que a Lei é instrumento da inxustiza. 

Mesmo naqueles casos en que a Lei aspira ao mesmo fin que a xustiza, ocorre en ocasións que se embarulla en tales carreiros "legais" que aínda que cumpre coa letra, traizoa o espírito.

Por exemplo, o feito de que Europa incorporase aos seus tratados o capitalismo salvaxe do neoliberalismo como pensamento único e oficial, poida que sexa legal pero carece de xustiza, ou mesmo de sensatez. A desorde actual procede daquela insensatez, nin corrixida nin metabolizada.

Caso xa notable e superlativo desta esquizofrenia entre a legalidade e a xustiza é a fraude de Lei do que foron vítimas durante anos os interinos dos servizos públicos españois, ao non ofrecerlles -ás veces durante décadas- a Administración española ningunha oportunidade de consolidar o seu posto de traballo, faltando así a Administración Pública á súa propia Lei.

É por iso que asistimos ao paradoxo segundo a cal os sindicatos que asinaron recentemente un pacto vergoñento con Montoro para dar carpetazo a este asunto (estendendo un tupido velo sobre a devandita fraude), decláranse hoxe gardiáns da legalidade e as súas esencias, cando ata onte mesmo foron consentidores da estafa, Europa dixit.

Velaquí outro carreiro legal polo que o respecto mecánico e a destempo da lei (agora si, pero antes non) consuma a inxustiza.

Con indubidable sentido común, os interinos estafados reclaman que antes de acometer (con fraudulento atraso) o cumprimento da legalidade vía OPE (agora si, pero non antes), haberá que dar unha resposta á fraude que lle precede e á situación que creou, non só legal, senón humana e laboral, a cal afecta a miles de traballadores, interinos lonxevos que terán evidentes dificultades para recolocarse ou refacer as súas vidas en caso de cesamento. Algúns se xubilaron xa como interinos estafados. Quen os indemniza?

É de caixón.

Se nun siloxismo que tenta chegar a unha conclusión lóxica nos sáltamo unha das proposicións, a inferencia non ten nin pés nin cabeza e queda coxa.

Cando os sindicatos asinantes do pacto sobre os interinos (un ERE masivo para aforrar ao goberno de Rajoy gastos en dereitos legalmente adquiridos durante toda unha vida laboral) escusan a súa actitude no cumprimento da legalidade, déixanse na sombra e fóra de foco (deliberadamente) a fraude de lei do que foron vítimas, ás veces durante toda a súa vida laboral, eses interinos dos servizos públicos. Escamotean de forma torticeira unha proposición ao seu siloxismo, e este cae de cu. Isto equivale a subtraer dun prato da balanza da Lei un feito que pesa moito: a fraude do que foron vítimas eses interinos.

Un dos eslóganes que manexarán as plataformas de interinos (neste como noutros casos, as plataformas de afectados están a substituír aos sindicatos, aos políticos, e a outras "Institucións" que se están manifestando como inoperantes) nas súas concentracións previstas para o 17 de maio será: "Primeiro solucións, logo oposicións". Recuperan así unha das proposicións escamoteadas do siloxismo incompleto, que os sindicatos e a Administración recortan torticeiramente e contra toda xustiza. É dicir, hai unha fraude pendente de resolver, e non hai outra forma de facelo que mediante o recoñecemento do dereito e a realidade dos estafados. Son reais, non son un espellismo. Como son reais os pensionistas e son reais as mulleres que reclaman os seus dereitos, por moito que as Institucións (incluídos sindicatos) vivan unha vida paralela e autista.

Con máis razón cando neses meandros que a lei encerra no seu seo, non só son transitables os que compren a letra matando a xustiza, senón outros que conxugan o espírito coa letra e fan coincidir a legalidade coa xustiza. Referímonos á transitoria cuarta do Estatuto Básico do empregado público, por exemplo. Véxase TREBEP artigo 61.6 e 61.7 que demostra que se se quere e hai intención, a legalidade tamén pode ser xusta, ademais de legal.

A aspiración de toda legalidade debe ser a xustiza, e se non ten en conta o contexto -que no presente caso é unha fraude prolongada ao que non se deu ningunha resposta- xa non o é. Non basta con dicir vou consolidar "prazas" porque neste caso precede unha fraude ás "persoas", ás que se trata como simples "obxectos" de usar  e tirar, pero que con todo non son kleenex senón cidadáns con dereitos, polo menos en Europa, da que din formamos parte.

Hai que consolidar aos interinos estafados que ocupan esas prazas, falsamente eventuais, estruturais desde fai 10-20-25 anos, e sacar  “prazas" novas. Esa é a resposta xusta á fraude dos interinos e á “crise”. Novas prazas que se necesitan como auga de maio. É hora de recuperar o perdido naqueloutra estafa global que chamaron crise.

Con toda razón e contra a propaganda oficial de camuflaxe, os interinos estafados denuncian que estamos ante unha "falsa oferta de creación de emprego". Os postos xa existen e hai traballadores neles, en ocasións desde fai 10-20-25 anos. "Non se crea emprego, cámbianse persoas". Sae máis barato consumar a estafa e non recoñecer os dereitos lexitimamente adquiridos por esas "persoas", obedecendo non a criterios de xustiza, senón a unha política de recortes, froito daqueloutra estafa global.

Os pensionistas, as mulleres, os interinos (como paradigma de traballadores estafados)... e as Institucións: velaí as "vidas paralelas", cando non diverxentes, da nosa democracia pos moderna.

En Castela-A Mancha, como noutras capitais autonómicas, os interinos dos servizos públicos concentraranse en Toledo, na praza Zocodover, o 17 de maio, ás 18:30. Denunciando a fraude. Reclamando Xustiza.

clm24.es