O 1º de Maio de 1886, en Chicago, a clase traballadora paralizou a produción reclamando unha xornada laboral de oito horas. Unha vez mais a clase traballadora e o pobo de Vigo, atrapados nunha espiral de falta de dereitos e liberdades, froito dunha política allea a nós, imposta polos distintos gobernos vasallos da Unión Europea, do Fondo Monetario Internacional e do Banco Central Europeo, que están usando como pretexto unha crise que non é mais que unha estafa social, aprestámonos a saír as rúas para seguir loitando.

E de novo o sindicalismo alternativo, os movementos sociais e os pensionistas, implicados na mesma loita pola salvagarda e defensa dos nosos dereitos e da nosa DIGNIDADE, facendo nosa a consigna de que é necesario “UNIR AS LOITAS”, asumimos con conciencia de clase a nosa determinación de converter esta data en algo mais que unha xornada lembranza do sacrificio daqueles que empeñaron as súas vidas en prol da causa da clase traballadora, a mesma que se debate entre a desesperación de non poder levar adiante os seus proxectos de vida, sumidos nunha precariedade e condicións laborais e sociais, onde a pobreza e a desigualdade se extende e vai a máis.

1.-No eido laboral: as cifras de persoas desempregadas, homes e mulleres de calquera idade, seguen sendo inaceptables, con maioría de contratos temporais, salarios de miseria e condicións laborais do século XIX, sendo os EREs, a única saída reaccionaria que atopa a patronal. Hoxe en día, estamos en niveis de paro insostíbeis ao tempo que o traballo xa non dá para manter unha vida digna e sitúannos en parámetros de salarios de caridade para que subsistamos sen dereito a protestar.

2.-Nas liberdades civís: se alguén escapa ao control represivo do medo a perder o traballo, ou de caer no subsolo da precariedade, ou pretende protestar ante este retroceso nos nosos dereitos, sufrirá as consecuencias da Lei Mordaza. A sociedade está aceptando, cunha oposición ate o de agora minoritaria, que nos sexa recortada a liberdade de expresión en todos os seus ámbitos: falar, cantar, protestar, exercer o dereito a decidir, manifestarse, escribir poemas, facer chistes... todo é delito; roubar, especular, corromper, timar, falsificar, ter cartos en paraísos fiscais... iso é de xente de ben. Para nós cadeas, para eles a opulencia.

3.-As pensións: homes e mulleres traballando toda a súa vida, xerando riqueza coa súa forza de traballo para que cando se xubilen non consigan chegar a fin de mes. Non se trata de reclamar suba ningunha, trátase de reclamar o que é noso por dereito. Dende o día que comezamos a cotizar estamos facendo o noso plan de pensións co Estado, non precisamos dos ladróns dos bancos. A obriga do Estado é garantir pensións dignas e por iso estas deben formar parte dos orzamentos e quedar salvagardadas coma un dereito fundamental. Os “axentes sociais do rexime” intentan agora saír do seu “agocho” de anos, co único fin de volver a traizoar a clase que din representar, sempre dispostos a firmar outro Pacto Social, outra Reforma Laboral, co goberno e ca patronal, para que nos recorten, aínda mais, as nosas pensións, salarios e dereitos, pretendendo agora  “retocar” o Pacto de Toledo e capitalizar e instrumentalizar as loitas de xubilados, de pensionistas, e de mulleres.

4.-Os servizos públicos: sanidade, educación, transporte, coidados... son obrigas do estado para con nós. A clase traballadora crea a riqueza e contribúe cos seus impostos para que estes revertan en nós. A xestión privada da sanidade e da educación implica que se faga negocio coas nosas vidas e coa nosa formación. Tanto unha coma a outra deben quedar fóra das mans da especulación e do negocio. As privatizacións levan a que os traballadores e traballadoras do público sexan cada vez menos e con peores condicións, repercutindo nos usuarios dos servizos. Pretenden crear unha opinión pública crítica cos servizos públicos para poder privatizalos. Cando entren en quebra volverán os cartos públicos para rescatar o negocio, sanealo e volvelo privatizar. En canto aos coidados só cabe dicir que non existen, estes quedan nas mans das mulleres, sen remunerar e à conta das pensións ou dos ingresos que entren nos fogares.

5.-Vivenda digna: non pode haber casas sen xente nin xente sen casa. A vivenda non pode estar suxeita á especulación, ao enriquecemento duns poucos, mentres as familias son botadas para a rúa. Esiximos políticas sociais de vivenda pública que garantan a todo o mundo unha vivenda digna.

6.-Igualdade: o pasado 8 de marzo as mulleres puxeron un punto e aparte na historia. Fixeron evidente que o mundo non pode funcionar baixo os parámetros do capital e do patriarcado. Chegaron os tempos nos que as mulleres deben asumir as posicións. Defendemos un mundo xusto e igualitario e debemos traballar para que o mérito e a capacidade, e non o xénero, sexan os requirimentos, básicos e lóxicos, que estean por riba de calquera outro e os homes entender que non pode existir monopolio desas posicións. Se as que estamos aquí defendemos un mundo xusto e igualitario debemos traballar para que o mérito e a capacidade sexan os requirimentos… en ningún caso o xénero.

Compañeiras e compañeiros, este 1º de maio debe ser tamén un punto e aparte para que tomemos conciencia de que todas as persoas, organizacións e colectivos sociais, os inmigrantes, os pensionistas, os estudantes, as mulleres, os desafiuzados das súas casas e dos seus empregos, os represaliados por loitar, a clase traballadora en xeral, deben manifestarse dende a DIGNIDADE de clase, para exercer o protagonismo e xuntos, de forma unitaria, esixir:

•              A derogación das dúas últimas Reformas Laborais.

•              A derogación da Lei Mordaza e unha Amnistía Social para as persoas encarceradas, procesadas e despedidas dos seus empregos ou multadas por loitar.

•              A Renda Básica dos iguais como garantía de supervivencia.

•              Servizos Públicos como dereitos esnciais das persoas.

•              Empregos, salarios e pensións estables e dignos.

VIVA O 1º DE MAIO !!! VIVA A LOITA DA CLASE OBREIRA !!!

Fotos da manifestación