Pasaron case catro anos desde a convocatoria de Xaque á Monarquía, unha mobilización que se sumou ás celebradas poucas semanas antes e nas que a violencia policial foi protagonista. Boro, xornalista de La Haine, foi unha das persoas detidas durante esta manifestación. O próximo 16 de abril será xulgado por supostos delitos de lesións e atentado á autoridade, un xuízo que vén despois da condena a un ano e seis meses no marco dunha das operacións Rabuña.

Imos botar a vista atrás catro anos: que pasou na convocatoria de Xaque á Monarquía? 

Foi unha semana despois das Marchas da Dignidade. Foi unha semana moi movida en Madrid, con moitas mobilizacións e coas cargas do día 22 aínda recentes. O día 29 xuntámonos para facer a cobertura desta manifestación. Entre a prensa que foi víanse as caras habituais que levabamos vendo toda a semana. Desde o primeiro momento vimos que non ían deixar que a manifestación saíse, estableceran un cordón policial e estaban de moi malas maneiras cos manifestantes, pero tamén coa prensa.

Desconvocouse a manifestación e a xente foi marchándose de aí, pero a policía foi empuxándoas e perseguíndoas por todo o Paseo do Prado. Tamén aos xornalistas, como apareceu nas imaxes. Cando chegamos a Atocha, a miña compañeira e eu vimos unha destas escenas, saquei a cámara e achegueime a facer unhas fotos. Os axentes comezaron a empuxarnos no momento no que nos estabamos indo. Cando me dei conta de que seguían zarandeando e empuxando á miña compañeira deime a volta cos brazos en alto. Segundo me achegaba outro policía veu por min, empuxoume e logo outro saíu correndo detrás miña —porque saín correndo para evitar que me pegasen— e foi cando viñeron os outros xornalistas, aos que mallaron segundo chegaban. Xa despois botáronos de alí e a min leváronme detido e gritei que era xornalista e que era unha detención ilegal.

Sobre este tema houbo, por unha banda, a denuncia da policía contra min e a denuncia dos xornalistas contra a policía. Desta última o xuízo foi o 25 de febreiro e saíu a sentenza hai unhas semanas. A sentenza di que non poden condenar ao único policía acusado porque prescribiu, e por que di isto? Tentaron arquivar o caso varias veces, pero cada intento de arquivo tivo o seu correspondente recurso e, o caso do último recurso que houbo, o que a lei di é que o avogado ten seis meses para responder a un recurso, e o que fixeron foi o xulgado tardar seis meses en mandarllo á Audiencia Provincial, e a Audiencia tardou outro oito meses en responder. Está ben, por unha banda, porque a sentenza recoñece que si houbo agresión, pero claro, di que non os pode condenar porque prescribiu.

Entón esta sentenza, que si que recoñece a agresión policial, si podería servirche neste xuízo.

Iso é. Esta sentenza polo menos si que proba que houbo unha agresión á prensa, e eu tamén estaba aí cubrindo como prensa.

De cara ao 16 de abril, ti tes por unha banda as imaxes que mostran como a policía te agrediu e esta sentenza. Que probas teñen eles contra ti?

A súa única palabra, como na maioría de montaxes policiais. Un deles di que eu lle peguei na cara e o outro que lle peguei unha patada no xeonllo. En ningunha das gravacións se ve isto, e hainas desde varios ángulos. Pídenme seis anos de cárcere e 6.200 euros de indemnización porque, un deles, aparte de collerse un mes de baixa, quere 5.000 euros de indemnización e o outro 1.200, que se colleu oito días de baixa. Quérense pagar as vacacións á miña costa, está claro.

Como te sentes de cara ao xuízo?

Eu estou animado. Recibín moitísimo apoio dunha chea de persoas, colectivos, organizacións. Foi un chorreo constante de mensaxes de apoio. Puxemos unha conta solidaria e serviu bastante para facer fronte á sangría económica que supoñen estes dous casos, e aínda queda moito máis porque se fai falta chegaremos ata Europa. Estou bastante contento e animado.

Unha cousa positiva que si tivo este proceso foi esa rolda de charlas que fun dando por distintos sitios do Estado, nas que vin toda esa rede estatal de medios críticos, de xente que loita contra a represión, e que serviu para crear sinerxías, coñecernos e empezar a traballar conxuntamente.

Este xuízo vén despois do que tiveches por enaltecemento no marco dunha das operacións Rabuña, do que xa hai sentenza.

O xuízo foi o 30 de novembro, e nel quedou bastante claro que este tipo de procesos non buscan probar o que ti escribiches, se é enaltecemento ou deixa de selo, senón a probar a túa ideoloxía política. Probar que es, comunista, independentista, anarquista… O 19 de xaneiro recibín a condena. De ano e oito meses que me pedían, máis inhabilitación, deixárono en ano e seis meses de cárcere. Sobre a sentenza, pásanse polo forro varias sentenzas do Tribunal de Estrasburgo. Estou agora recorréndoo ao Tribunal Supremo e, se hai que chegar a Europa, chegaremos.

Crees que esta sentenza poida afectar o xuízo que tes o próximo 16 de abril?

Eu creo que aínda non serán antecedentes firmes, porque tardou bastante en levar a xuízo o meu caso de operación Rabuña e ese é un revés que igual non esperaban. Non sei moi ben como funcionan as cousas a ese nivel nos xulgados e na Audiencia Nacional, pero si é verdade que o meu caso da operación Rabuña tardou tres anos en xulgarse cando hai outra xente que en menos dun ano pasou. Se cadra, por ese lado, pode ir ben, pero, como sempre dixemos en La Haine, pensamos que era un dos seus obxectivos, o meterme na operación Rabuña do mesmo xeito que moitos compañeiros que tamén teñen causas por outros motivos, como o caso de Alfredo [Remírez].

Tamén dicías que os medios de comunicación déronche as costas.

Nos medios de comunicación maioritarios foi bastante descarado o veto que fixeron. Por exemplo, As Mañás de Catro chamáronme dúas veces para entrevistarme no programa e a última hora botáronse para atrás. Dicíanme que non tiñan medios para mandar unha unidade móbil a Pamplona e xa a segunda vez respondinlles que non había problema, que eu podía ir ao estudo en Madrid e a moza quedou que non sabía nin que dicir, pilleina totalmente. E non foron os únicos. Outras teles fixéronme entrevistas e non as sacaron ou algúns que quedaran en chamarme para entrevistarme e nunca máis se soubo de eles… Todo o que son os medios maioritarios así. En cambio, o meu caso saíu en todos os medios alternativos, críticos ou independentes.

Como influíron estes casos xudiciais en La Haine? tivo que ver o teu labor como xornalista neste medio para que sufrises esta persecución?

Non teño claro se eles xa tiñan detectado de antes quen era eu, se escribía en La Haine, ou foi despois, pero o que si que teño claro é que, unha vez que o souberon, metéronme no outro xuízo. Para La Haine isto supuxo unha sangría económica, porque somos un medio moi pequeno con moi poucos recursos, e a maioría do diñeiro destinámolo ao pago do servidor e a gastos fixos. Este tema supúxonos multiplicar o noso orzamento por dez ou por quince.

A nivel de traballo, por unha banda moi ben porque recibimos moito apoio de moita xente, pero logo tamén imposibilítache facer todo o que poderías facer se estiveses nunha situación normal. Todos os recursos van a que eu non vaia preso. Foron catro anos duros neste sentido, sobre todo os últimos porque, ademais, xuntáronse moitas conxunturas no Estado español ademais dos dous xuízos. Foron un seis meses moi, moi intensos. Agora estamos xa ao final do camiño e a ver o que pasa despois do xuízo e se podemos seguir informando en liberdade.

Como te sentes ante a posibilidade de ir ao cárcere?

Pois é duro, pero teño claro que, se me meten no cárcere, o primeiro vai ser por algo que non fixen, porque eu non agredín a ninguén. E o segundo, que será polas miñas ideas políticas, así que irei coa cabeza ben alta, como tantos compañeiros que tamén están presos por distintas montaxes policiais. Hai que ter claro que estás aí porque es unha persoa que loitas e que cres na xustiza.

O Salto