MANIFESTO 11 de maio de 2017
 
Cando os membros do Goberno da Xunta saen á porta do Parlamento a gardar un minuto de silencio, en que están a pensar? Que reclaman? Contra que políticas de prevención da violencia machista protestan? Que noxo! Que desvergonza! Canta mentira! Este meniño foi utilizado como medio de agresión a súa nai, non foi unha desgraciada morte fortuíta que poida causar consternación. Foi outro cruel asasinato machista. Róenos a tristeza e a carraxe. Os gobernantes, tan dignos, súmanse á dor sentida pola familia, á consternación causada na sociedade. Son eses humanos que baleiran de humanidade as mulleres cando nos cousifican, cando nos reducen a cidadás de segunda, cidadás culpables da violencia que reciben. Violencia física, psicolóxica, sexual, pornográfica e institucional instalando o medo nas nosas conciencias, o medo que dirixe as nosas vidas. Medo a ir soas pola rúa, medo a ocupar espazos públicos, medo a non saber dicir non, medo á noite... medo aos pais dos nosas crianzas. Pode haber un terror máis grande?
 
Aquí estamos. Cansas de ter que defender o obvio cada vez que se cuestiona o patriarcado pero inquebrantables na nosa convicción: os asasinos non son individuos tolos, son produto das relacións de poder. Cada vez que alguén ridiculiza as denuncias do feminismo con argumentos falsos e insostibles, como o argumento manido das denuncias falsas, é cómplice do seguinte asasinato, asasinato producido pola perpetuación dos valores tradicionais dunha masculinidade posesiva. Ah! Que non entendemos como é posible que o odio á muller supere o amor por un fillo! Chámase machismo. Cando o home sente que perde o control sobre a súa posesión recorre á violencia como recurso. Un parricidio debería mover as nosas conciencias, a nosa visión das cousas. Pero non é así.
 
Neste ano en que levamos un menor por mes asasinado por violencia machista o Goberno do PP recortou drasticamente o orzamento en igualdade sen dignarse a dar explicacións. Un goberno que ano tras ano publica leis que atacan frontalmente os dereitos das mulleres, en particular das mulleres traballadoras, defendendo unha falsa igualdade nas elites.
 
Porque mentres a igualdade soamente sexa formal é urxente protexer as vítimas do machismos: mulleres e menores. Neste caso, un filliño de 11 anos.
 
Xa está ben de caras de consternación! Tomen medidas efectivas contra o feminicidio.
 
Cando nos tocan a unha tócannos a todas.
Seguiremos en marcha ata que todas sexamos libres.
 
CONSIGNAS:
 
NON SON MORTES, SON ASASINATOS!
MACHISTA: ESCOITA! ESTAMOS EN LOITA!
ANTE A VIOLENCIA NINGÚN PASO ATRÁS!
SE TOCAN A UNHA, TÓCANNOS A TODAS!
PATRIARCADO E CAPITAL, ALIANZA CRIMINAL!
MENOS DISCURSOS E MÁIS RECURSOS!
O MACHISMO É TERRORISMO!
O MACHISMO MATA, OS MEDIOS REMATAN!