Avanza a xornada, e o bolseiro segue sen aparecer pola empresa. Aínda peor: os poucos bolseiros que si estaban nos seus postos (os poucos que si cobran algo) desaparecen cando cumpren o límite máximo de horas fixado nas súas bolsas, se evaporan cando lles encargan tarefas alleas ao formativo.
 
A media mañá empezan os problemas: no restaurante non saen pratos, a cociña atrancada coa metade de cociñeiros habituais. Na radio non teñen quen cubra a rolda de prensa. O avogado desespérase no seu despacho desbordado; o arquitecto asume que o proxecto non estará en prazo. Na consultoría ninguén actualiza a base de datos. Tendas pechadas, sen dependentes. Oficinas da administración onde nin collen o teléfono. Enxeñeiros exasperados. Departamentos universitarios en silencio, centros de investigación onde só hai xefes, nin un indio. Ata a Moncloa vese afectada.
 
Por todo o país, centos de empresas vólvense torpes, sobre todo nas súas tarefas máis básicas, aquelas que cubrían diariamente os bolseiros: coller o teléfono, facer fotocopias, resolver marróns alleos, ou levar cafés como só un bolseiro sabe facelo. Pero tamén tarefas de responsabilidade, atendidas por sucesivos bolseiros desde hai anos en substitución de traballadores xubilados, despedidos ou nunca contratados; que necesidade había, se cada vez que ofertaban unha praza de bolseiro presentábanse douscentos (e ningún "cunha pistola na cabeza", todos voluntarios, que ser bolseiro é un privilexio). Que fan tarefas como calquera traballador contratado? Pois claro, para iso son "a xeración mellor preparada da historia",  xa veñen aprendidos da casa.
 
Chega a tarde, e os bolseiros seguen sen aparecer. As empresas piden desculpas aos seus clientes, moitos deles comprensivos por ser á súa vez empresas con bolseiros que tampouco viñeron hoxe. Non se pode dicir que o país estea paralizado, pero foi un día estraño, de chegar tarde a todo, de non poder prestar servizos habituais, con traballadores angustiados por asumir máis carga de traballo e directivos que non teñen a quen gritar.
 
Confiemos en que mañá todo volva á normalidade, os bolseiros aos seus postos. Din que todo foi unha acción de protesta, espontánea: tras a polémica cos cociñeiros michelines, abriuse o debate sobre a situación dos bolseiros en España e foise correndo a voz entre os explotados: "E se facemos un día sen bolseiros?". A oportunidade era precisamente a celebración do "día internacional do bolseiro", que mellor data para lanzar a protesta. A acción inspirouse no intento de "día  sen inmigrantes" en Estados Unidos, ou mesmo naquela película cómica que fantaseaba con que pasaría se de súpeto desaparecesen todos os mexicanos de California.
 
Esperemos que todo quede niso, unha acción illada. Se o que pretendiades era visibilizar a vosa situación, e mostrar a dimensión do fenómeno bolseiro (xa que nin sequera existen cifras fiables sobre canta xente traballa "aprendendo" sen cobrar, ou canta da que si cobra algo excede as súas tarefas e cobre un posto de traballo), parabén, conseguístelo. Pero non xoguedes con lume, non sexa que outros sigan o exemplo e mañá teñamos que sei eu, un "día sen precarios", "día sen falsos autónomos", "día sen freelances mal pagos", "día de non traballar gratis", "día de non facer horas extra sen cobralas"…
 
(Por certo, o día internacional do bolseiro existe de verdade, celébrase o vindeiro luns 8 de maio).