Desta maneira en países como o Estado español, os niveis de precariedade e paro alcanzan niveis escandalosos; con máis dun 50 por cento de mozos sen traballo, e entre os que teñen emprego cun de cada cinco cobrando menos de 300 euros ao mes. Á súa vez a deterioración da educación pública provocou a expulsión masiva dos estudantes que proveñen de extracción máis humilde. Todo isto axudou a crear un clima de verdadeiro pesimismo, plasmado no sentimento maioritario entre a mocidade de que “viviremos peor que os nosos pais”.
 
A principal consecuencia de todo isto é a desafección maioritaria das novas xeracións cara aos principais partidos e institucións do réxime. Isto viuse reflectido a principios desta década coa irrupción de enormes mobilizacións de masas en distintos puntos do planeta, que tiveron como un dos seus principais protagonistas á mocidade precarizada. Levando a crise ao terreo do social e o político, creando desta maneira unha situación verdadeiramente explosiva a nivel mundial.
 
Con todo, a pesar da potencialidade destes procesos, que chegaron a derrubar ditaduras de décadas como en Exipto ou que puxeron en xaque á outrora poderosa Unión Europea como as sucesivas folgas xerais en Grecia ou o movemento dos indignados no Estado español, mostraron as súas profundas limitacións. Isto debeuse á falta de entrada en escena de forma clara da clase traballadora cos seus métodos de loita, quedándose as mobilizacións atrapadas nunha lóxica cidadanista. Co cal na maioría dos países estes procesos foron desviados cara a unha senda institucional a través dos distintos populismos de todo pelame que foron aparecendo; ou esmagados militarmente como no caso dos que tiveron lugar coa chamada “primavera árabe”.
 
Mais a pesar disto, a burguesía e os seus axentes non conseguiron estabilizar a situación a nivel internacional, xa que os principais problemas que causaron a rifa de amplos sectores da poboación e principalmente da mocidade traballadora, non desapareceron.
 
Atopámonos por tanto cunha mocidade que non confía nos principais partidos tradicionais e que á súa vez demostrou unha ampla capacidade de mobilización. Doutra banda, as experiencias que fixeron estes sectores coas organizacións que xurdiron para tentar canalizar este desencanto mediante unha vía institucionalista, foron a cámara rápida e xa desde hai tempo empeza dar mostra dunha gran frustración.
 
Estes partidos, como Syriza ou Podemos, que nun primeiro momento espertaron unha enorme ilusión entre sectores maioritariamente novos que os vían como unha alternativa aos partidos tradicionais era posible, máis ou menos aceleradamente, comezaron a mostrar os seus profundos límites.
 
A folla de ruta que propuxeron organizacións como Syriza ou Podemos foi a de transformarse nunha “maquinaria electoral” para ir gañando espazo nas institucións e empezar desta maneira a transformación social mediante reformas. Esta política produciu un efecto desmobilizador entre os sectores que viñan enfrontándose aos axustes. Neste sentido, Syriza é quen máis éxito tivo, chegando a gañar as eleccións xerais en 2015; con todo, a pesar da enorme disposición a plantar cara á UE por parte da clase traballadora grega, Tsipras terminou converténdose no mandatario mais axustador da historia recente de Grecia.
 
No caso de Podemos, que aínda non conseguiu chegar a formar goberno a nivel estatal, si que obtivo dentro de coalicións cidadás alcaldías tan importantes como as de Madrid ou Barcelona, ademais doutras capitais de provincia. En ningunha destas cidades se conseguiron cumprir as principais demandas da mocidade que se mobilizou a raíz do 15M nin das e os traballadores que fixeron dúas folgas xerais.
 
Esta situación está a converterse nun dos grandes quebradizos de cabeza da burguesía, que ve como as bases materiais sobre as que se asentaba o seu proxecto globalizador e neoliberal se derruban. Neste escenario a tentación ultra dereitista disfrazada de patriotismo está a volver a ter unha gran forza en case todos os países imperialistas, da cal Donald Trump é a máxima expresión.
 
Ante unha ameaza deste calibre está claro que as políticas do neorreformismo déixannos totalmente desarmados politicamente. En primeiro lugar, porque non se enfrontan ao principal escollo que ten a mocidade traballadora para a súa auto organización e para dar unha saída propia que poida deixar illada e sen base social á extrema dereita: as burocracias sindicais. As últimas mobilizacións dos estudantes e principalmente o puxante movemento de mulleres a nivel mundial, mostran que a mocidade está a volver ás rúas. Ademais, en varios países de Latinoamérica, como Arxentina, Chile ou Brasil, que acaba de vivir a folga xeral máis importante das últimas décadas, a clase traballadora tomou o protagonismo das protestas que se producen desde principios de ano.
 
Desta maneira atopámonos cun panorama a nivel mundial moi complexo para a mocidade traballadora, cun modelo económico-social en crise, que apenas ten marxe para dar alivio ás nosas principais demandas. Pero tamén cunha fractura por arriba, que se reflecte nunha cada vez maior división entre as elites e no auxe de partidos de extrema dereita. Polo tanto, unha alternativa anticapitalista que pretenda dar saída aos principais problemas dos traballadores e o pobo pobre non só é necesaria, senón tamén urxente, e é precisamente a mocidade precarizada que xa non ten nada que gañar con este sistema a que está chamada a xogar un papel de vangarda.
 
Izquierdadiario