Nunha sentenza datada o pasado 28 de marzo e da que foi relatora o maxistrado José Manuel López, o Alto Tribunal cre que procede abonar unha indemnización de 20 días por ano traballado a unha empregada con contrato indefinido non fixo que levaba dez anos traballando para o Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC) e á que se rescindiu o contrato por cobertura por concurso-oposición da praza que ocupaba.
 
No fallo, o Supremo explica que modificou o criterio respecto destas indemnizacións en virtude de catro argumentos. O primeiro deles é que o indefinido non fixo non pode equiparse ao persoal temporal, polo que non correspondería abonarlle unha indemnización reservada para os contratados de maneira temporal.
 
En segundo lugar, o Alto Tribunal argumenta que a orixe da figura do persoal indefinido non fixo "atópase nun uso abusivo da contratación temporal por parte dalgún órgano administrativo". Deste xeito, engade, cando ese uso abusivo da contratación temporal leva a cabo por empresas privadas o contrato convértese en fixo. No caso da Administración non pode impoñerse dita sanción porque o acceso á Función Pública debe facerse mediante concursos públicos nos que se respecten os principios de igualdade, mérito e capacidade.
 
Insuficiente os 8 días
O terceiro argumento que achega o Supremo baséase en que a figura xurídica do contrato indefinido non fixo é diferente do contratado temporal e do fixo. Ao non tratarse dun contrato temporal, o Tribunal entende que "parece insuficiente" a que ata agora lle veu recoñecendo a Sala (8 días por ano).
 
"Parece necesario reforzar a contía da indemnización e recoñecer unha superior á establecida para a terminación dos contratos temporais, pois o baleiro normativo respecto diso non xustifica, sen máis, a equiparación do traballador indefinido non fixo a un temporal como viñemos facendo", explica.
 
Por último, o Supremo sinala que a ausencia dun réxime xurídico propio do contrato indefinido non fixo, o Estatuto Básico do Empregado Público recoñece esta figura pero non regula os seus elementos esenciais, "obriga á Sala para resolver o debate exposto arredor da indemnización derivada da extinción de tal contrato, cando a mesma se produce pola cobertura regulamentaria da praza".
 
Con límite de 12 mensualidades
Neste sentido, e analizando supostos comparables, o Supremo entende que é procedente unha indemnización de 20 días por ano de servizo, con límite de 12 mensualidades, que é a establecida no Estatuto dos Traballadores para as extincións de contratos por causas obxectivas.
 
O Supremo precisa que esta equiparación non se realiza porque a situación encaixe exactamente nalgún dos supostos de extinción contractual contemplados no Estatuto, senón porque podería ser asimilable á que o lexislador considera como circunstancias obxectivas.
 
A sentenza rexeita o recurso que o avogado do Estado, en nome do CSIC, interpuxo contra a sentenza do Tribunal Superior de Xustiza de Madrid do 11 de febreiro de 2015 e pola que se concedeu unha indemnización de 19.214 euros á traballadora do CSIC cesada. Por contra, o Supremo declara a firmeza da sentenza recorrida.
 
Así mesmo, o Alto Tribunal tamén desestima o recurso exposto pola traballadora, quen alegaba que non constaba que a súa praza fose sacada realmente a concurso nin tampouco que fose cuberta como resultado dese concurso.
 
El Economista
 
Sentenza