Nestes tres anos, tanto pola miña condición de represaliado como polo meu traballo xornalístico, coincidín con infinidade de compas que tamén están a pasar ese pesadelo, cheas de persoas que foron detidas, acusadas, xulgadas e condenadas por protestar na rúa, por organizarse politicamente, por solidarizarse con outr@s represaliad@s ou simplemente por atreverse a opinar publicamente. Moita xente perseguida por un estado que non quere deixarnos xa nin pensar á marxe do que eles marcan.
 
3 anos despois aquí sigo, coa tranquilidade de saber que teño a razón. Pero co terror que provoca este ESTADO TERRORISTA no que vivimos, a impunidade da que goza a ultradereita, os poderosos, a violencia policial... o sen sentido da xudicatura e a súa nova "policía do pensamento".
 
A última vítima de leste sen sentido foi Cassandra, condenada a un ano de cárcere por uns chistes sobre a morte dun asasino como Carrero Blanco, pero hai moitos máis, o goteo é incesante, continuo, e nos últimos anos multiplicouse exponencialmente.
 
Pero antes de Cassandra foron moit@s otr@s compas: Alfredo Remírez, Rubén González, Arkaitz Terrón, Andeka Jurado, Cesar Strawberry… Pero tamén Alfon, Nahuel, @s pres@s polític@s vasc@s, os mozos de Altsasu, os de Orereta, os independentistas cataláns perseguidos pola Audiencia Nacional, @s anarquistas das operacións piñatas e pandoras, @s activistas que pairan desafiuzamentos, @s que rodean o Parlament… tant@s e tant@s compañer@s vítimas tod@s do mesmo: a represión e a sen razón deste estado que nos tocou padecer. E en moitos destes casos tocoume ser un dos que contan os seus casos, para que non se oculte a represión salvaxe que estamos a sufrir.
 
Hoxe, tres anos despois aquí sigo coa cabeza no alto, esperando dous xuízos que atentan contra a miña liberdade de informar e de expresarme. E o único que me fixestes con todas esas detencións, chamadas declarar, peticións fiscais, a criminalización e o sinalamento por parte dos vosos medios, e con eses case 8 anos de cárcere que me pedides... é darme máis ganas de loitar e de seguir informando desde este lado da barricada, desde o lado da clase obreira, da xente do montón, dos movementos populares.
 
Ademais, querido Torquemada, teño algo que confesarche, e é que, tes que saber que che saíu o tiro pola culata, porque se o que querías era silenciarme conseguiches xusto o contrario. A partir do momento que empezastes a perseguirme, pasou outra cousa, unha que talvez non medirades: a solidariedade. E grazas a esa solidariedade, hoxe esta voz crítica chega a moitas máis persoas.

Toda a miña solidariedade con Cassandra, pero non esquezamos que hai moit@s Cassandras, e sobre todo, que o/a seguinte podes ser ti.
 
ABAIXO O ESTADO TERRORISTA!!
AMNISTÏA TOTAL!!
 
Texto completo en: http://www.lahaine.org/est_espanol.php/yotambiensoycassandra-quot-mi-pesadilla-comenzo