Proba da extensión da corrupción é que mesmo corrompe a súa propia definición. A entidade máis coñecida contra a corrupción, Transparency International, queda curta ao definila. Corrupción sería só o abuso dun poder público con fins privados. Pero esquece (non de modo inocente) que, ademais de funcionarios públicos e políticos ao servizo do Estado corruptos, os imprescindibles corruptores alén da ecuación son privados. Se hai corrupción en África, sueste asiático e América Latina, por citar tres zonas con fama de gran corrupción, é porque en Estados Unidos, Canadá e a Unión Europea hai grandes empresas, presidentes de consellos de administración e conselleiros delegados, grandes fortunas e corporacións que queren corromper a funcionarios públicos para obter beneficios ilícitos. Para que haxa corrompidos ten que haber corruptores.
 
Ademais, quen ousará negar que a supresión de regras e normas dos movementos de capital fixo máis fácil a corrupción? Como asegura Rob Jenkins, profesor da universidade de Londres, dita liberalización das economías (coas súas privatizacións masivas do público) fixo crecer o pago de comisións ilícitas por empresas privadas que desexan facerse con parte do pastel público privatizado. E aí foron as empresas privadas as que tomaron a iniciativa de corromper, de pagar comisións ilegais por concesións públicas.
 
Por iso ditadores de toda caste e políticos profesionais de escasa credibilidade democrática abriron contas e depósitos seguros e secretos onde acumular o obtido pola súa corrompida actuación. Pero para iso necesitaban a discreta e leal colaboración de honorables bancos privados.
 
Apuntado o calado do verdadeiro problema da corrupción, lembremos conceptos básicos. Segundo o dicionario, corrupción é suborno, suborno. Pero corrupción tamén é non pagar impostos que se deben pagar. Como tamén é corrupción branquear o diñeiro sucio que proporcionan os delitos (tráfico de drogas, de persoas, de armas…) E tamén o é financiar ilegalmente partidos políticos a cambio de contratas de obra pública ou servizos do Estado outorgados a empresas privadas. Algo do que temos amplo coñecemento no Reino de España e no que parece estar especializado o gobernante Partido Popular. Pero non é o único, por suposto; aí está en Catalunya o caso de Converxencia Democrática que estivo chupando o 3% de comisións durante máis de trinta anos. Presuntamente, claro.
 
Entre unhas e outras corrupcións, só do campo do delito se branquean ao ano de 600.000 millóns de dólares a un billón. Así o consideran tanto o FMI como a ONU. Pero son delincuentes, diría un observador inxenuo. Sono, pero para branquear tantísimo diñeiro, eses criminais necesitan a respectables banqueiros, prestixiosos gabinetes de avogados e asesorías fiscais de campaíñas, máis os imprescindibles paraísos fiscais sen os que non hai branqueo.
 
O movemento social ATTAC define os paraísos fiscais como “países, illas ou enclaves xeográficos con réximes xurídicos opacos e regulamentacións fiscais moi laxas que ofrecen exencións e beneficios tributarios moi atractivos para o capital financeiro a estranxeiros non residentes e a sociedades domiciliadas legalmente no lugar, aínda que só sexa cunha dirección postal”. Non pon impostos aos movementos e operacións financeiras, manteñen unha hermética escuridade sobre esas operacións e néganse a facilitar información aínda que a pida un exército de xuíces e fiscais. Polo que cabe deducir que os paraísos fiscais son imprescindibles para branquear e evadir. Pero non só paraísos de palmeiras e augas transparentes no Caribe. Tamén neblinosos lugares como Xibraltar, illa de Man, city de Londres, Austria, Luxemburgo… que branquean que é un primor no corazón de Europa.
 
Pero todo é posible polo intocable segredo bancario e a escuridade das transaccións financeiras. En fin, a pesar da complexidade da cuestión, queda claro e cristalino que corrupción, crime organizado e paraísos fiscais viaxan no mesmo tren.
 
Xavier Caño – Rebelión - Iniciativa Debate