Iñaki Urdangarin irá ao cárcere, aínda que moitísimo menos tempo do que quería Anticorrupción. O fiscal pedía para el 19 anos en prisión. A súa condena finalmente, será menos dun terzo: pouco máis de seis. Tamén son máis baixas do previsto todas as demais penas que sentenciou o tribunal, que non só  rebaixa notablemente as peticións de Anticorrupción senón que cambia a orde de responsabilidade. Para o fiscal Horrach, o principal delincuente da banda era Urdangarin. A el destinábanlle as peticións de condena máis severas. Para o tribunal, o máis malo de todos era Diego Torres, non o xenro dos Borbón.
 
O desenlace, por decepcionante, era sen dúbida o esperado. Fronte a quen  argumenta que “o sistema funciona” porque polo menos a infanta sentouse no banco, cabe lembrar as decenas de anomalías que viviu este proceso xudicial desde o mesmo día en que arrincou. Como cando a avogada do Estado que representaba a Facenda argumentou que iso de Facenda “somos todos” era só un lema publicitario. Ou cando a implacable (con outros) Axencia Tributaria aceptou que as facturas falsas serven para desgravar. Ou cando a Audiencia de Palma obrigou ao xuíz Castro a cascarse  227 páxinas de auto de imputación para poder sentar no banco á infanta –o normal con calquera españoliño non chega á décima parte– porque o anterior auto, segundo este tribunal, faltáballe “un maior esforzo motivador”.
 
Ou o que pasou con Manos Limpias e o seu aparello recadador, Ausbanc. Décadas chantaxeando a empresas e organizacións, e só se lles acabou o chiringuito cando tentaron aplicar o mesmo protocolo coa familia real: se me pagas, retiro a imputación. Hai cousas que son sacras, e liñas vermellas que nunca convén traspasar. 
 
Non, por moito que se repita desde os medios monárquicos o xuízo á infanta non demostra en ningún caso que todos sexamos iguais ante a lei. A infanta chegou ao banco a pesar do sistema, non grazas a el. A levedade da sentenza só confirma o flexible que resulta o noso sistema xudicial. 
 
Pode alguén convivir cun delincuente que prevarica, que malversa, que defrauda a Facenda, que practica o tráfico de influencias, que falsea documentos sen que quen durma na súa cama, e se lucra grazas a estes delitos, non saiba absolutamente nada? A resposta da xustiza é “depende”. Se es  Ana Mato ou Cristina de Borbón pode coar. Se es  Isabel Pantoja (ou probablemente a muller de Luís Bárcenas) é que non. 
 
Diego Torres e Iñaki Urdangarin irán ao cárcere –se é que non o evita un indulto ou un tribunal superior–, pero a infanta non. É o que prognosticou o Goberno e o seu presidente, que xa avisou de que a Cristina de Bornón “iría ben”. É tamén a liña vermella que puxo o rei pai. Contámolo hai catro anos nunha noticia que vos convido a repasar. É de febreiro do ano 2013 e este era o titular: O rei asume que Urdangarin debe ir ao cárcere para que a monarquía se salve. Alí tamén informamos de que a abdicación de Juan Carlos de Borbón estaba xa sobre a mesa e que se produciría en breve. Así ocorreu tres meses despois.
 
Cristina de Borbón estaba alí. Era cómplice e coartada, escudo e arma do seu marido, Iñaki Urdangarin. Sen ela non habería negocio, con ela gastouse o botín. 
 
A infanta Cristina asinaba as contas, contrataba ao servizo do palacete de Pedralbes a cargo de Aizón e  pasaba como gastos da empresa ata as facturas dos aniversarios do neno. "Consentiu, participou e beneficiouse dos delitos de Nóos", segundo o segundo auto de imputación asinado polo valente xuíz Castro.
 
A xustiza será cega. Os cidadáns non o son. 
 
Escolar.net