Todos os días, os oito funcionarios, unha secretaria xudicial e o xuíz levántanse para ir traballar sen saber durante cantas horas. Oito, dez, doce... Resolven todos os anos ao redor de 1.200 asuntos, tanto penais como civís.
 
Os funcionarios teñen que facer de todo. De psicólogos, cando as vítimas, na maioría dos casos, aparecen esnaquizadas, sen saber que facer nin onde acudir. Asesóranas e danlles consolo. Ou, cando a que acode a declarar faio cos seus fillos porque non ten con quen deixalos, estas mulleres cóidanllos. Ou desvívense por localizar a familiares que lles dean acubillo. Non teñen nin un minuto de respiro -nesta última quincena están a facer xornadas de dez horas-. Porque desde que unha vítima entra no xulgado «vólvese todo urxente», pois o xuíz debe decretar as medidas no mesmo día. E se hai menores, débese decidir con quen se vai o neno, se o pai o pode ver, se este ten que levar unha pulseira telemática... Son moitos os asuntos, autos, decretos que hai que escribir e resolver, como quebrantamentos de condena, ordes de afastamento, encargar e recibir informes forenses...
 
Din ademais que, se o equipo psicosocial do Imelga fose máis numeroso, podería haber un psicólogo permanente no xulgado para asistir ás vítimas. E se o xuíz contase con máis funcionarias, as vítimas recibirían mellor resposta e apoio.
 
Javier Fernández, de Alternativas na Xustiza-CUT, lamenta que a situación provoca que «as medidas provisionalísimas teñen máis de catro meses de atraso». A maiores, o número de procedementos aumentou este ano. Os civís subiron un 30% e os penais o dobre.
 
La Voz de Galicia