A semana acaba revolta coa información que atribuía ao presidente da CEOE, Juan Rosell, unhas declaracións controvertidas. A muller é "un problema" para que haxa traballo para todos, dixo segundo o diario Levante que, ante a rectificación da patronal empresarial, borrou completa a información. Parecía unha noticia doutro século. O peor é que se corresponde co machismo en alza que atopa abono en calquera manifestación deste rumbo.  
 
En realidade sería sinxelo para mentes pouco evolucionadas. A muller queda en casa –non fai falta sequera que coa pata atada á cadeira e nin moito menos crebada para non facer gasto á Sanidade Pública– e xa se ocupará o home de traer ao fogar o sustento para a familia. Cada un ao seu. A chorar por exemplo. A muller, naturalmente, e Pedro Sánchez. O Correo de Sevilla sorprendíanos estes días editorializando coa idea de que Sánchez non soubo defender o seu cargo no PSOE como faría un home. Aínda que tamén suavizou o titular no arquivo, si o publicou. Entendámonos, ás mulleres cando nos arrebatan algo, choramos, como lle afeou a nai do Rey Boabdil ao seu fillo no século XV, ao perder Granada. Os homes en cambio, defenden as súas posesións sen derramar unha bágoa. E así se escribe a historia.    
 
Parecía que a consideración da muller estaba a cambiar algo pero o machismo, como virus resistente, demostra que nunca se foi e agora, en tempos de involución xeral, reverdece con furia. Sen o menor pudor en manifestarse desde organizacións decisivas e desde medios de comunicación. Arrinca xa na adolescencia, con eses críos empeñados en controlar o móbil das súas noivas e marcarlles como teñen que vestirse, mortos de celos, inseguridade e ignorancia. E con esas mozas que o aceptan como "proba de amor", sen relacionar que é síntoma de malos tratos e onde conduce esa renuncia.
 
Sen contar o volubles que os homes ou o mercado son co modelo estético. Ás mulleres dos anos 50' non as miraban sequera se estaban delgadas. Os anuncios aconsellaban engordar para gustarlles.
 


Anuncio dos anos 50'. Tocaba engordar para gustar aos homes.
 
Os pasos atrás son tan difíciles de reverter como os que se deron para avanzar. Se non máis porque o machista nato xa coñece a estratexia. Cada cesión implica retrocesos xerais que afectan á consideración social da muller, ao seu traballo, á súa saúde mesmo, á súa vida familiar de parella ou non, á súa proxección, ao seu futuro.
 
Nos anos 70, os de canalizar as vías posibles de esixir dereitos, produciuse en España a maior revolución do século XX: a da muller. Foi tarefa dura onde as haxa. Os Parlamentos da democracia poboados de homes, apenas contaban con media ducia de mulleres de mostra. Eles facían as leis. E avanzouse a pesar de todo.
 


As túas reparacións caseiras, de 1976, dentro da colección 'A muller e a súa vida' do Círculo de lectores.
 
E é curioso como xurdiron publicacións de consumo orientadas a captar ese mercado emerxente. Aínda que fose para cobrar menos polo mesmo traballo. A desenvolver, con todo, no ámbito de "a familia" polo xeral. Conservo varias xoias respecto diso. As túas reparacións caseiras, de 1976, dentro da colección 'A muller e a súa vida' do Círculo de lectores, daba instrucións ata de como optimizar o uso de electrodomésticos para quitar traballo ou prescindir "da criada". Algo liberador, viña ser.
 
O obxectivo do libro, moi laudable, era ensinar ás mulleres as pequenas reparacións caseiras. E non tiña reparo en resaltar, por exemplo: "Todo funciona dunha maneira lóxica: por tanto, estuda e analiza o traballo antes de emprendelo". Seguramente as mulleres que levaban e sustentaban desde os seus fogares a calquera outra actividade facíano por pura "intuición feminina" e co duro esforzo propio de quen non ten coñecementos: o ensaio e erro.
 
Con espírito construtivo, sen dúbida, non podía subtraerse do machismo vixente, aconsellando para arranxar unha cisterna: "Destapala, examinar as pezas e observar que sucede". Polo visto había xente, mulleres desde logo, que pretendían solucionar o problema usando os seus ollos como os Raios X de Superman.
 
Unha gran axuda, por tanto, para aquelas mulleres decididas a non ter que casar só para dispoñer dun home que arranxe as avarías. Ás veces, esta solución resulta moi gravosa, sen contar con que tampouco todos os homes nacen con habilidades en fontanería, electricidade, pintura ou albanelería. E, menos, ao mesmo tempo. E de calquera forma, é mil veces preferible amar esquecendo que se fundiu unha lámpada.
 
Os exemplos desta longa e tortuosa travesía son múltiples. Con dolos moito maiores que coan precisamente porque primeiro entran sen dificultade as pequenas cousas, como estas da cisterna, achandando o camiño. En realidade, van de avanzada para formar un arquetipo de muller.
 
Resulta descorazonador ese andar e desandar o mesmo camiño que as mulleres fixemos entón, cando se levantaron, ou levantamos, tantos xugos que atenazaran ás nosas nais e avoas. A batalla pola igualdade, pola dignidade, pola liberdade sobre todo. Chanzos que parecían xa conquistados volven racharse forzando a botar o pé atrás. As vitorias da muller resultan decisivas para o conxunto da sociedade, a desigualdade eríxese como unha das peores secuelas por como favorece o camiño duns e lastra o doutras. As sociedades civilizadas aproveitan as capacidades de todos.
 
O problema para que haxa traballo, para defender os dereitos ou chorar polo que sexa, non somos as mulleres. O problema que impide a un país avanzar en calquera terreo son as cabezas atrofiadas por atasco de prexuízos e intelixencia real. 
 
Zona Crítica