Vaiamos por partes.
 
Segundo os últimos datos coñecidos, o conxunto da Unión Europea gasta en pensións unha cifra equivalente ao 13,5% do seu PIB. En España, con todo, a porcentaxe é do 11,5; lonxe doutros países da nosa contorna máis próxima, como Francia (14,9) ou Italia (16,1). A pensión media de xubilación apenas supera aquí os mil euros, e catro de cada dez perceptores non alcanzan nin sequera o salario mínimo interprofesional.
 
A pesar diso, no últimos cinco anos, a Seguridade Social incorre en déficit sistematicamente, porque os ingresos por cotizacións non cobren os gastos. E para cumprir os compromisos contraídos, o Goberno esquilmou o Fondo de Reserva, que en 2011 estaba dotado con 66.000 millóns de euros. Hoxe, no peto das pensións xa só queda diñeiro para un ano.
 
Ata agora, os problemas financeiros da Seguridade Social afrontáronse a base de recortes nas prestacións. O último consistiu en poñer un tope do 0,5% sobre o IPC ás subidas en tempos de bonanza económica. A cambio, estableceuse tamén un mínimo do 0,25% pelado, que é o que o Goberno vén aplicando desde entón.
 
E que ocorreu, mentres tanto, cos ingresos? Pois que, despois da peor etapa da recesión, volveron crecer, pero menos que o emprego. De tal modo que, ao termo dos oito primeiros meses de 2016, seguían por baixo do nivel existente en 2008.. 
 
Esa circunstancia non ten outra explicación que o descenso da cotización media por afiliado, que foi baixando ata os 5.812 euros de 2015, o peor dato anual desde o estalido da crise. O descenso da cotización media é atribuíble, á súa vez, á peor calidade das novas contratacións en estabilidade, horas de traballo e soldo, así como aos incentivos á creación de emprego.
 
Que unha cousa ía levar á outra e que entre todas conducirían a un grave desfasamento nas contas da Seguridade Social era máis que previsible. Pero o Goberno de Mariano Rajoy non tivo empacho en persistir nas súas políticas, con tal de mellorar a calquera prezo os datos de ocupación para os sucesivos procesos electorais.
 
Resolver esta situación non será tarefa fácil; entre outros motivos porque as cousas adoitan facerse peor cando o tempo aprema. E aprema moito. De aí o alto risco de que se poñan parches a un problema que require solucións de fondo e que non empobrezan aínda máis a unha poboación moi saturada de esforzos.
 
Podes seguirme en Twitter: @vicente_clavero
 
Recollido de Aquí no se fía