Non é a primeira vez, non é fácil gastar tantos billetes de cincocentos e non é moi seguro escondelo nun recuncho; a ver como explicas despois que pinta un millón de euros nunha maleta baixo chave gardada no faiado da casa do teu sogro, como lle pasou a Francisco Granados. Así que decide que o máis seguro é levar a pasta a Suíza, a unha conta opaca neste paraíso fiscal creada tras unha enorme rede de empresas tapadeira por medio mundo que lle montou algún discreto empregado da banca Suíza desde o hall dun hotel en Madrid. Se o pillan, sempre poderá dicir que nunca estivo en Suíza nin en Panamá nin nas Seychelles, e é posible que ata sexa verdade.
 
O noso político corrupto xa ten un plan, pero ingresar diñeiro en efectivo na súa conta de Suíza ou non é fácil ou non é barato. Se recorre a un dos intermediarios habituais, a comisión será alta e terase que fiar; é habitual que os intermediarios queden co botín –os ladróns teñen difícil denunciar– . E se cruza a fronteira española cargado de billetes para levar directamente o diñeiro ata o portelo do banco, na aduana pódeno pillar.
 
Do outro lado, un aristócrata defraudador: un rendista que leva varias xeracións vivindo da fortuna que o tataravó amasou e que está escondida en Suíza desde antes de que se inventase o computador. O seu problema é xusto o contrario ao do político corrupto: necesita o diñeiro en España, non en Suíza. E para el os métodos habituais tampouco son baratos ou sinxelos.
 
Suíza pono fácil: non existen límites á entrada ou saída de diñeiro en efectivo pola fronteira. Pero a aduana da UE é máis estrita: 10.000 euros como máximo. Os seus gastos son importantes e non pode ir cada dúas semanas aos Alpes a esquiar.
 
¿A solución? Moi fácil. Sempre hai un roto para un descosido, sempre hai un político corrupto para un aristócrata defraudador. E sempre hai un intermediario da banca suíza que axuda a cadrar a operación.
 
En solitario ou coa axuda do intermediario, o político corrupto entrega o maletín con diñeiro en efectivo que acaba en mans do aristócrata defraudador. E ao tempo o aristócrata –ou o axente da banca suíza– faille unha transferencia ao político corrupto dunha conta a outra do mesmo banco en Suíza. O diñeiro nin sae nin entra en España e non cruza ningunha fronteira. Só cambia de mans e de contas numeradas.
 
Este modus operandi é o que sospeita o xuíz Eloy Velasco que pasou entre a trama Púnica e a princesa Inés de Borbón. A nosa aristócrata di que nunca se preocupou polo vil metal: “ En casa ensináronnos a non falar de diñeiro e de bancos”. É o que ten ser bisneta do rei Alfonso XII de Borbón.
 
A curmá do rei está acusada de colaborar no branqueo de parte das mordidas que Granados e compañía recadaban en Madrid. Inés de Borbón e un dos cerebros da Púnica, David Marjaliza, utilizaban o mesmo intermediario: un empregado do banco Lombard Odier, Javier Martín. Non foi a única:  o mesmo facía a falecida Duquesa de Alba (¡ai, canto quería a España a duquesa!). E nin sequera este sistema de branqueo é o único nexo en común entre os apelidos máis nobres e a máis innobre corrupción.
 
Tal e como desvelamos nesta nova entrega dos Papeles de la Castellana, todos os camiños da corrupción conducen a Suíza, a Bahamas ou a Panamá. Os políticos corruptos e algunhas grandes fortunas camiñan polas mesmas sendas, acompañados polos mesmos intermediarios, tanto para roubar como para defraudar.
 
A familia Borbón utilizou os mesmos asesores e homes de palla que Luís Bárcenas, Rodrigo Rato ou os Pujol para esconder ante Facenda unha herdanza millonaria. Exactamente os mesmos, cos mesmos cómplices necesarios e coas mesmas consecuencias. Porque defraudar ao fisco ou roubar diñeiro público con mordidas ten tamén as mesmas vítimas: todos os españoliños que pagamos os nosos impostos en España, non en Suíza nin en Panamá.
 
El Diario