O goberno nin se esforzou en renovar o devocionario de sempre. Que se non entendemos a Mariano Rajoy e por iso ténnolo que explicar Montoro, que é como Yoda pero cun mellor manexo dos tempos verbais. Que se a culpa é dos gobernos dos outros que gastan moito porque non saben que están mortos, como na película de Amenábar. Que canto se di en Europa é de mentira e forma parte dunha xenial estratexia do gran temoneiro para librarnos da multa comunitaria, porque en Bruxelas son idiotas e cómpranlle o que sexa ao Presidente grazas á súa florida prosa.
 
No fondo, veñen dicirnos, preocupámonos por nada e porque se trata de cousas que non entendemos. A carta só supón un síntoma máis da excelencia na xestión propia do PP. Como o millón e pico de euros que lle reclama como fianza, polo caso dos pagos en B de Xénova, o mesmo xuíz que lle imputa financiamento ilegal sistemático desde os anos noventa; outro novo éxito do marianismo e outro caso de hiperactividade dos xuíces.
 
Os competidores electorais de Mariano Rajoy puxeron o berro no ceo e con razón. Uns e outros reclamaron que aclare cando di a verdade, se ao proclamar a fin da crise e anunciar novas rebaixas fiscais ou ao poñerlle por escrito a Juncker que, tras as eleccións, faranse os recortes que as súas señorías teñan a ben indicar. Se vai executar recortes debe dicir onde e cando, reclaman todos a Rajoy; aínda que poida que Albert Rivera, en realidade, estivese a dirixirse a Nicolás Maduro pero xa postos aproveitaron as declaracións.
 
Ten bastante sentido reclamar que na campaña que vivimos trátesenos como votantes adultos, non como audiencia de televisión. Que empecen a falar de cuestións que realmente nos afectan en lugar de entreternos con asuntos intranscendentes.
 
Menos comedia romántica e algo máis porno e política dura. A UE esixe dez mil millóns de recortes adicionais e Rajoy é un devoto fetichista do déficit así que debe explicar onde e como pensa inflixilos. A mesma esixencia debe rexer para todos os demais. Despois da experiencia grega, prometer que se negociarán outros prazos e outros ritmos de axuste de déficit con Bruxelas, fiar a solución a un aumento da recadación simplemente porque se soben impostos ou blindar na Constitución aquilo que os orzamentos non poden pagar, non deixan de ser máis cartas aos Reis Meigos.
 
Recollido de Zona Crítica