MUNICIPALISMO, CONCELLO E COMUNIDADE
 
Na nosa opinión, a Comunidade non é algo xa fixado e estable senón é un concepto en continua construción. Fronte a quen expón o desenvolvemento do municipalismo poñendo o acento na incidencia no Concello, último reduto pero moi eficaz do Estado (faise necesario lembrar o papel dos concellos no problema da especulación), a nosa proposta poñeríao na acción transformadora de e na propia comunidade. Por tanto, teriamos que diferenciar conceptos que ás veces se cruzan, mestúranse e confúndense.
 
Desde a nosa visión, Concello e Municipio son termos administrativos. O Concello forma parte da Administración do Estado, é dicir, da forma en que un grupo social se organiza para dominar, someter e explotar ao resto; e o Municipio é o concepto territorial onde se desenvolven as competencias, establecidas por lei, do Concello. A comunidade seria un espazo social de relación humana que ten que ver coa veciñanza, a proximidade, a cultura, os valores e a experiencia común; ás veces pode coincidir comunidade con municipio, ou cos núcleos de poboación deste, como nas poboacións pequenas, pero non sempre é así, e que coincidan non quere dicir que non sexan cousas distintas. Cantas comunidades pode haber nun só municipio dunha gran cidade!
 
En definitiva, o que estamos a expor, non é máis que un proceso de transformación dialéctica, de cambio da propia sociedade, neste caso da comunidade. Por tanto non estariamos a falar dun proceso que comeza no municipio e acaba na comunidade, senón dun proceso continuado na propia comunidade, ou sexa as prácticas sociais que fagan da transformación da política e inclusive do marco  xurídico, algo posible (aínda que para isto teriamos que expornos non só un proceso comunitario senón revolucionario).
 
De todos os xeitos, por moito que nos empeñemos, se non hai prácticas comunitarias e cooperativas, desenvolvemento do apoio mutuo e unha produción e uso colectivo do producido, aínda que cambiasen as leis e os regulamentos, os títulos de propiedade, etc..., que non vai ocorrer, e moito menos coa estratexia de galanteo cos sumos sacerdotes dos grupos sociais que se desenvolven a través da explotación e a  dominación, seria papel mollado.
 
Isto non quere dicir que tacticamente, nunha conxuntura determinada, nalgún proceso, non poida ser  útil expor unha lista municipal ou á presidencia da ONU chegado o caso.
 
PROXECTOS COOPERATIVOS E MUNICIPALISMO
 
Cando falamos de proxectos cooperativos, transformadores, referímonos a un proxecto que significa a  aposta polo desenvolvemento da participación cidadá, de tal forma que se poida expor na práctica a  xestión, por parte da chamada sociedade civil, dos recursos que son da cidadanía, realizando unha ocupación do público desde o social. Porque nestes momentos, os dous modelos de xestión supostamente  públicos implantados, sexa a través da propia administración, como a estatalización dos servizos, ou por medio  da privatización destes, pódense considerar privados.
 
O modelo de sociedade estatalizada xa sabemos historicamente onde conduce: polas boas, ao  “estado do benestar” e polas malas “o chamado socialismo real”; produtos dun momento histórico,  esperemos que irrepetible, coa burocratización e dirixismo en ambos os casos como trazos característicos. O  modelo neoliberal de privatización de servizos, sen comentarios: a dor, a exclusión social e o empobrecemento de amplas capas da poboación alá onde funciona, coméntano sós.
 
Sen participación da poboación, non hai xestión democrática; e participar non é, nin ser comparsas, nin  meros electores do xa decidido por aqueles que teñen a capacidade de decisión. Hai que realizar un  esforzo de creatividade para responder aos retos que o transcorrer do tempo expón á sociedade. Con fórmulas  do século XIX non se poden resolver problemas do Século XXI, aínda que non haxa moito que crear e si  bastante que facer.
 
RE-MUNICIPALIZACION
 
Cando fronte á onda de servizos públicos, privatizados, que ata non fai moito foran xestionados pola administración do estado e en moitos casos por concellos, se antepón o termino de remunicipalización  “” entendido polo feito de que devanditos servizos pasen de novo a ser administrados  polas “corporacións locais”, na nosa opinión non se está garantindo o papel comunitario, participativo e cidadán, xa que a clave non é a natureza do suxeito “xurídico” que realiza o servizo, é dicir o  concello, empresa social, asociación, colectivo, cooperativa, senón os mecanismos que acreditan que a  toma de decisión, xestión, execución e avaliación se atopan en mans da poboación e por tanto da  comunidade.
 
É dicir, estamos a evocar un proceso de desmercantilización dos servizos públicos locais que estaría no camiño de achegar a súa verdadeira dimensión comunitaria. Neste proceso é claro que nos atopariamos nun momento de procura, de tránsito, onde a “economía solidaria” pode xogar un papel  significativo.
 
Pero este obsceno desexo de cidadanía consciente, que asume as súas propias necesidades de servizos,  desde o apoio mutuo, o respecto, o intercambio, impedindo que fagan negocio das nosas necesidades,  está necesitada dunha compañía; para que unha tenue sombra deste delirio se deslice na nosa existencia  cotiá, “a renda básica das iguais” faise imprescindible.
 
Nun mundo onde os “papeis coloreados” seguen sendo algo máis que o axuste do intercambio,  a garantía de ingresos que palíen as necesidades inmediatas, “case biolóxicas”, crea a posibilidade dunha  formulación comunitaria de actuacións, tan necesarias como coidar un xardín, limpar rúas, acompañar  a pekes “” ou maiores, recoller o lixo, embelecer sumidoiros, coidar a nosa saúde, compartir os nosos  coñecementos coa veciñanza e máis... Transformar o modelo social actual pasa nos nosos días por gretalo,  por permitir que o vento que se deslice polos seus desaxustes socave os seus cimentos, “regalándonos”,  cun empurronciño, unha riseira mirada da historia mais alá de azares e destinos.
 
O Parke, 10 de Abril 2016