A última semana foi especialmente dura para a liberdade de expresión e información. O pasado mércores chegábanos a noticia da multa imposta a Axier López en base á Lei Mordaza por informar dunha detención.
 
Dous días máis tarde, tamén nos chegaba a noticia de que o fotoperiodista madrileño Raul Capín foi condenado ao pago de 1.260 euros de multa e 7 meses de prisión, acusado de atentado á autoridade cando cubría unha mobilización en Madrid.
 
Por se isto fose pouco, esta mañá espertámonos cunha nova operación policial, unha vez máis contra usuarios das redes sociais, por opinar nas mesmas.
 
E tras estes golpes á liberdade de expresión e ao dereito a informar sae á luz outra noticia, tamén relativa ao ámbito dos medios de comunicación, pero nun sentido moi contrario: O ministro do Interior, Jorge Fernández Díaz, nomeou comisario honorario da policía nacional a Francisco Marhuenda, director do diario “La razón”. Lemos na devandita noticia que “A Lei Orgánica 9/2015, de Réxime de Persoal da Policía Nacional, establece no seu artigo 86.2 que “a distinción de membro honorario da Policía Nacional poderá outorgarse a aquelas persoas que, non pertencendo ao citado Corpo, distinguíronse polos merecementos contraídos en virtude do labor realizado a favor do ”mesmo .
 
O agravio comparativo é grande. Mentres se persegue, ameázase, chámase a declarar, múltase e imponse penas de prisión ao xornalismo que de verdade informa do que pasa nas rúas, dos abusos da policía e das  institucións, danse recoñecementos a xente como Marhuenda e o seu diario “La Razón” en base ao “labor realizado a favor do corpo”. Iso si, non fan público que méritos son eses que fixo Marhuenda co corpo de Policía Nacional para merecer semellante recoñecemento.
 
Lembramos que antes de ser detido o compañeiro Raul Capín, o diario La razón encargouse de sinalalo e criminalizalo. Primeiro La Razón e El Mundo publicaban unha foto súa e identificábano como manifestante e non como xornalista. E máis tarde ABC publicaba outra foto súa e aseguraba que “a policía investiga a radicais de esquerda que participan en manifestacións e protestas nas rúas escudándose tras falsas credenciais de xornalistas”. Unhas semanas despois eran detidos os xornalistas Raul Capín e Adolfo Luján.
 
Talvez este sexa un exemplo de que méritos fixo Marhuenda e o seu diario. Criminalizar, sinalar e xustificar a represión e xustificar as leis mordaza. É un exemplo do xornalismo que o goberno quere premiar, ese xornalismo que fai copia e pega dos atestados policiais sen cuestionar nunca nada. Ese xornalismo que eleva as versións oficiais á categoría de verdade absoluta e incuestionable. Ese xornalismo ao cal  podemos chamar claramente “a voz do seu amo”.
 
Por contra, estamos os que cremos noutro tipo de xornalismo. Nun xornalismo crítico, un xornalismo que se debe ao pobo, aos movementos populares, un xornalismo que denuncia os abusos dos poderosos, a brutalidade policial, as inxustizas causadas polo sistema económico no que vivimos. Un xornalismo que sexa realmente por e para o pobo e non para os poderosos nin para os seus grandes imperios da información.
 
O ataque á liberdade de expresión vai moito máis alá do ámbito dos medios de comunicación, que vaiamos pola cuarta Operación Rabuña, achegándonos cada vez máis á centena de detidas por expresar a súa opinión a través de redes sociais, o surrealista caso dos titiriteros, mandados a prisión preventiva por un ex-policia franquista hoxe reconvertido en xuíz titular da Audiencia Nacional, as condenas a músicos como Pablo Hasel polas letras das súas cancións, ou mesmo o ataque dos que mostran a súa desconformidade coa relixión cristiá, como Abel Azcona ou as manifestantes do “cona insumiso” de Sevilla... e así poderiamos seguir ata encher páxinas e páxinas... Volvemos 60 anos atrás sen necesidade dunha máquina do tempo.
 
Volvendo ao ámbito xornalístico, en Euskal Herria sempre coñecemos de preto este tipo de represión aos medios de comunicación, cos casos sanguentos de Egin, Egin Irratia, Egunkaria, Ardi Beltza, Gazte Sarea, Apurtu, Ateak Ireki,Topatu, Ahotsa e agora Argia, un goteo continuo de casos moi anterior ás leis mordaza. Pero ademais, nos últimos tempos esta represión aos medios tamén se exportou ao resto do Estado. Aí están os casos de Raul Capín e Adolfo Luján, de Iker Oiz, procesado por gravar os disturbios de Can Vies en Barcelona, de Alicia Arnesto, procesada por fotografar a un policía ríndose durante un desafiuzamento, Jesús Rodríguez de La Directa, chamado a declarar como procesado por cubrir unha acción contra el Corte Inglés, xornalistas mallados pola policía mentres cubrían diversas mobilizacións, ameazas policiais á prensa, ou o meu propio caso, polo que me piden 6.200 euros de multa e 6 anos de cárcere por cubrir a manifestación “Jaque al rey”, o 29 de decembro de 2014 en Madrid.
 
Queren que teñamos medo a loitar, que teñamos medo a informar e ata que teñamos medo a opinar. Fronte a esta crúa realidade, nosa mellor arma é a unidade. Desde o ámbito dos medios de comunicación populares debemos ter claro que non imos deixar de facer o xornalismo no que cremos, ese que se debe ao noso pobo e ás clases populares. Que deixemos claro que ningunha mordaza nos tapará a boca, que non nos impoñerán máis o seu medo, a súa censura nin a súa represión. E que actuemos en consecuencia. Nese sentido, hai que felicitar a actitude tomada por Argia e a súa decisión de non pagar a multa.
 
Por que informar non é delito. Sigamos informando!
 
(*) Boro. Xornalista. Membro do Colectivo editorial de La Haine
 
Noticias relacionadas
BORO, XORNALISTA DA HAINE: “QUEREN SILENCIAR As VOCES DISIDENTES” (VÍDEO)
 
RAÚL CAPÍN, FOTOPERIODISTA PROCESADO: "ESTAMOS a VIVIR NUN ESTADO POLICIAL" (VÍDEOS)