É tan insoportable ese goteo? Déixenme que o dubide un instante. Non será ao revés, que ese goteo é precisamente o que fai soportable unha corrupción monstruosa, permitíndonos dixerila en dose, e separando uns casos doutros ata difuminar a conexión entre eles? Non digo que sexa intencionado, nin que o goteo non sexa vomitivo; pero pregúntome que pasaría se no canto de por entregas, tragásemonola de golpe, estalásenos toda dunha vez.
 
Penso noutros espantos, cuxo goteo é o que nos permite vivir con eles. Os desafiuzamentos, por exemplo, unha realidade vergoñosa pero dosificada ao longo dunha década. Un goteo incesante, pero goteo ao fin. Imaxinemos que todos eses miles de desafiuzamentos, no canto de repartirse en anos, se producisen nun só día, todos á mesma hora: que hoxe ás 12 do mediodía desafiuzasen a todas esas familias de golpe. Comprobariamos a súa dimensión catastrófica, arrepiariámonos ao ver algúns barrios colapsados pola caravana de familias sacando as súas pertenzas das casas, como nunha cidade bombardeada. E o mesmo poderiamos pensar doutros goteos cos que convivimos, como a violencia machista, ou os afogados no Mediterráneo.
 
Pois igual coa corrupción, cuxo goteo parece unha voadura controlada, a válvula da pota a presión que solta bufidos para non rebentar. Imaxinemos que ese goteo sen fin estalase o mesmo día, nunha soa mañá. ¡Boom! Imaxinen o carrusel xornalístico incapaz de chegar a todos os lugares noticiosos, as televisións conectando en directo con reporteiros á porta de tantos concellos, consellerías, empresas públicas, partidos, xulgados e prisións; todos os corpos policiais mobilizados para tantos rexistros e detencións; e centos de alcaldes, concelleiros, deputados, directores xerais, tesoureiros, comisionistas, intermediarios e por suposto empresarios e banqueiros, entrando á vez en coches policiais mentres unha man lles agacha a cabeza. ¡Boom! Afúndese o país.
 
Boten conta do interminable regueiro de Gürtel, Púnica, Bankia, Palau, ERE, Bárcenas, Pokemon, Mercasevilla, Brugal, Noos, Pujol, Palma Arena, Mercurio, Campión, Acuamed, ITV, Imelsa, Cooperación, Fabra, Taula, por citar só os máis coñecidos, cada un con decenas de implicados. Súmenlles as interminables e xa esquecidas corruptelas locais, desde o máis pequeno concello, e non se esquezan do saqueo das caixas de aforro e o moito que nos queda por saber dos anos felices da burbulla.
 
Que todos estalasen á vez tería a súa lóxica: no fondo, a maioría coincidiu no tempo e a miúdo no espazo; unha simultaneidade que se nos despista precisamente polo goteo ao longo de tantos anos.
 
Fagan un exercicio sinxelo. Se teñen paciencia, collan un mapa de España, e vaian marcando cunha chincheta cada caso, cada administración saqueada, cada corrupto imputado. Cando teñan o mapa tradeado, collan un carrete de fío negro e unan as chinchetas segundo as relacións entre casos, pois nunca son illados, adoitan compartir elementos: un mesmo partido, un empresario, un comisionista.
 
O resultado sería unha tea de araña, unha madeixa tupida que apenas deixa ver o mapa. Un país enredado e enterrado na corrupción. Con vostedes, España.
 
Zona Crítica