Porqué os mozos franceses queren repetir o 15M? As acampadas noutros lugares do mundo esta confirmando que o 15M español non foi unha manifestación máis, a clave esta en que foi orixinal nas súas formas e radical nas súas demandas. http://elpais.com/elpais/2016/04/02/actualidad/1459553944_881192.html
 
Entre os seus éxitos sabemos que o 15M foi indignación porque expresaba o descontento dunha mocidade sen futuro, foi premonitorio porque anunciaba o colapso do réxime do 78, foi rupturista porque esixía unha democracia real denunciando ao bipartidismo monárquico, propúxose porque abría un camiño para construír unha nova constitución desde abaixo, mediante un proceso constituínte.
 
Sabemos tamén que o 15M non foi casualidade , o 15M viña desde moi lonxe; era a memoria viva das novas e vellas batallas da clase traballadora, era a esperanza de quen perderan unha casa onde vivir, un traballo para comer, era o berro mudo dunha sociedade desposuída polo sistema.
 
O 15M foi a primeira aldrabada dun ciclo de loitas que persistiu con novas formas de loita; a Plataforma contra os desafiuzamentos, as Mareas contra a perda dos servizos sociais, o movemento contra o paro e os recortes, as Marchas da Dignidade esixindo pan, traballo,vivenda e proceso constituínte.
 
Ningunha das demandas das grandes mobilizacións sociais foron satisfeitas polo réxime, con todo a historia cos seus recunchos fixo que un longo ciclo electoral interrompese este formidable movemento.
 
Entón, as ilusións electorais deixaron en segundo plano o proceso de ruptura cun réxime corrompido ata as entrañas. Pero, do mesmo xeito que as mentiras as ilusións sementadas na campaña electorais ten as patas moi curtas .
 
Attenti ao lupo, vén outra onda de recortes
 
Onte outra noticia veu confirmar o que xa sabiamos, o goberno debeu recoñecer a verdade, o ano pasado superouse en máis dun punto o déficit orzamentario esixido polas autoridades europeas.
 
Noutras palabras os tratados que nos encadean a Europa, obrigarán a aplicar unha onda de recortes superior aos 24 mil millóns de euros. Ante esta verdadeira afronta á nosa soberanía é importante lembrar que en febreiro deste ano, Julio Anguita encabezou unha longa lista de cidadáns que enviaron unha carta publica ao congreso dos deputados .
 
O documento pedía basicamente dous puntos; desvincular a España do Tratado de Estabilidade da UE e derrogar a Lei de Estabilidade financeira española que nos obriga a aceptar o “diktat” da Europa alemá.
 
https://salirdeleuro.wordpress.com/2016/02/01/esixen-que-os-deputados-desvinculen-a-espana-de-o-tratado-que nos amarran-a-as-politicas-austericidas-de-a-ue/ – more-4605
 
Pois ben ningunha forza política representada no Parlamento respondeu, simplemente porque ningunha , repito ningunha, forza política se atreveu ata o momento, a impugnar os tratados do austericidio.
 
Por tanto, é hora de non equivocarse; as promesas electorais seguen sendo contos chineses para enganar a inocentes. Tal como están as cousas non importa o goberno que salga de interminables conciliábulos políticos; o novo goberno deberá sacar a tesoira para cernar novamente os dereitos sociais.
 
En consecuencia se a cidadanía prosegue hipnotizada polo culebrón dos pactos entre a vella e a nova clase política, o seguinte será chorar sobre o leite derramado.
 
Todo isto ocorre mentres os medios do sistema repiten ata o cansazo que vivimos nunha democracia “representativa”. En realidade a verdade empeza facerse sentido común, a democracia en España e en Europa non é máis que un “reality”, un Entroido de mascaras, un bonito escaparate para encubrir, baixo un tupido veo, a quen realmente mandan; A Banca, a Troika, Bruxelas.
 
En momentos como este as consignas do 15M adquiren máis significado que nunca ; necesitamos unha democracia que non sexa de pacotilla. Unha Democracia Real é aquela onde o pobo ten o dereito a decidir sobre todo o que lle afecta e concirne, onde a súa vontade non é secuestrada por representantes, estean en Madrid ou en Bruxelas ; iso é unha Democracia Real.
 
Á conta dun gran sufrimento social aprendemos que non hai Democracia Real sen soberanía económica. Un estado realmente democrático require do control sobre a moeda, sobre os recursos enerxéticos e estratéxicos, sobre as fontes de alimentación, sobre as políticas económicas e sociais.
 
Aprendemos tamén que para gañar unha Democracia Real é necesario sumar forzas para reactivar as mobilizacións sociais porque sen gañar a rúa “a caste” eternizará o seu réxime corrupto.
 
Hai un intenso cabreo no aire desta primavera, máis aló das ilusións electorais os pobos e as nacións de España necesitamos outro 15M. Hai unha Revolución pendente ; chámase Ruptura Democrática, chámase Procesos Constituíntes, chámase o pobo Decide.
 
leoviejo. Emilio Pizocaro, xornalista