“Aquí está a mocidade precaria”, gritaron ese día moz@s que por primeira vez se queixaba como colectivo contra o paro, a falta de oportunidades e a privatización da educación. Quizá a primeira protesta xeracional froito da crise: superou o tradicional deseño de loitas estudantís e sindicais ao xuntar as demandas daqueles que xa estudaran pero non lograban ser traballadores, aos estudantes que prognosticaban un futuro negro ao termo das súas carreiras e a aqueles outros que traballaban pero seguían sendo pobres.
 
Poucos participantes coñecían ao convocante da marcha: falábase dunha plataforma organizada ao redor de reunións de estudantes da Complutense que captou a membros doutros centros e colectivos nunha primeira proba para as redes sociais antes da explosión quincemaista. Co tempo, a plataforma Mocidade Sen Futuro reivindicou a autoría daquela primeira toma de conciencia baixo a ameaza dun “exilio xuvenil” sen precedentes.
 
“Sen dereitos non hai democracia” ou “se non podo traballar, como vou cotizar”, algúns daqueles lemas iniciais, convértense hoxe “en Cinco anos sen medo e con vosotr@s”. Mocidade Sen Futuro cumpre un lustro e no seu currículo queda dar forma a un dos movementos sociais de máis transcendencia na historia recente do país. As formas e proclamas do  15M, que a súa vez bebeu de protestas xuvenís en países como Italia ou Francia, foron progresivamente exportadas ás principais capitais europeas e inspirou ao propio ‘Occupy Wall Street’. O movemento dos “indignados españois” derrubou fronteiras ante o auxe da austeridade no seo da UE e aínda hoxe parece estar a ser replicado na #NuitDeBoit parisiense.
 
Durante estes días, miles de moz@s tratan de asentarse nas prazas da capital francesa para contestar a reforma laboral anunciada polo presidente socialista François Hollande. En 2011 os ‘proto quincemaistas’ comezaban a denunciar o abaratamento do despedimento e a perda de dereitos dos traballadores tras a reforma laboral de Zapatero en 2010. Ninguén sabe cantos paralelismos pode aínda xerar o 15M. En calquera caso, moitas voces reivindican hoxe o valor da protesta que abriu camiño para que a Porta do Sol se enchese de mans alzadas en contra de expulsar á “xeración máis preparada da historia de España”.
 
Violeta Muñoz | El Boletín