Imaxinen que se espertan e para tomar o almorzo conectan cun sedante documental da 2 de título “Brasil: Paraíso Natural”. Amencidos, tras un novo día de terror e cinismo absolutamente demoledor, desactivador. Sen son, as imaxes mostran auga serena, bosques, animais no seu hábitat. Ao subir o volume unha voz di: “Como todas as cousas boas, ten que acabar”. Como? A frase, contida nun guión empeñado en resaltar todo o mal que puido atopar na beleza, cae como a sentenza definitiva. Aínda que actúa de revulsivo, de reactivo.
 
Estamos a vivir momentos que, pola brutalidade dos atentados, escorrentan a crítica. Pero calar non é senón seguir, in crescendo, a senda repetida. Cada vez que se produce un acto de barbarie terrorista, sabemos que á imaxe da morte, destrución e sufrimento, seguirá un aparato atafegante de presións que precisa análises e denuncia.  Dóenos, sen necesidade de axudas políticas e mediáticas que o incrementen. Sempre o mesmo cinismo, a mesma semente de medo e exacerbación das paixóns, a mesma utilización da traxedia. Os únicos que son novos sucesivamente son os mortos, as familias rotas.
 
Por suposto que son necesarios información, control e máis eficacia. Enloitadas conciencias, falan en cambio de guerra e solucións militares, desatendendo datos clamorosos.  Bombardéase a cidade de Bruxelas de onde eran esta vez os presuntos terroristas? Para que? Para seguir co próspero negocio? Europa vende armas a Arabia Saudita e outros países partidarios de fanatizar o Islam, en cifras récord. A Francia de Hollande ata se permite condecorar ao herdeiro da dinastía coa Lexión de Honra recentemente executados máis de 70 opositores. España sen ir máis lonxe tamén lles vendeu armamento como nunca. Juncker, presidente da Comisión, é dos poucos que fala de control “da venda de armas”, como un máis dos seus plans contra o terrorismo. Quéixase de que os gobernos e os lobbies non fan caso. Significativa actitude. Non se pode tolerar máis esa dobre moral sen tentar polo menos desenmascarala. Menos minutos de silencio, e máis atallar as causas.
 
Nin é honesta a promoción do medo e as asociacións mal intencionadas que terminan vertendo culpas a quen non as ten. O 87% dos atentados yihadistas desde o ano 2000 foron en países de maioría musulmá, como publicaba eldiario.es. Case 9 de cada 10 atentados. Máis de 72.000 persoas foron asasinadas, unha brutal irracionalidade. Pero delas, 63.000 sucumbiron en países onde o Islam é a relixión maioritaria. Sentir máis dor pola proximidade da vítima é humano pero absolutamente inxusto por comparación. Non valen máis uns mortos que outros.
 
Impúdicas as bágoas e condolencias desa UE que asina sen pestanexar graves violacións dos Dereitos Humanos. E coa única finalidade de manter o triunfo da cobiza duns poucos e o seu “estilo de vida”. Porque é imposible que non calculen o que as súas políticas desencadean. Pensen se o noso estilo de vida é o dos sensatos políticos que fan declaracións ou o que ve suicidarse a un home ao que ían a desahuciar do seu domicilio. O que atopou a unha muller que levaba morta na súa casa dous anos e medio nun pobo de Madrid. Ou o que converteu Europa en fronteira, sen humanidade, cunha crueldade que ata esforzadas organizacións non gobernamentais ven incapaces de asumir. Hai diferenza de estilos “de vida”.  
 
Claro que o terrorismo produce medo, medo visceral pola sorpresa e a indiscriminación coa que se produce. Polo inapelable e irreversible das súas consecuencias. Pero hai que contar con todos os datos do contexto e todos os factores para saber  onde buscar solucións. O autoritarismo, a ultradereita e neofascismos, a irracionalidad nunca o foron. Miren ao seu ao redor, miren a Iraq e as súas falsas armas de destrución masiva, á polvoreira de Oriente Medio e reflexionen de que serviron esas tácticas. Diríase que unicamente para dar votos e poder aos mesmos.
 
Alerta máxima pois á utilización en proveito partidista dese complexo paquete de medos e mentiras. Mediten sobre a ideoloxía, fortaleza e seguridade dos gobernos en cuxos países se viñeron producindo os peores atentados terroristas. Se hai denominadores comúns ou non. E, de habelos, cales son.
 
Os atentados, cada vez máis frecuentes, cáennos encima a toda a sociedade como un manto de chumbo que inmobiliza por todos estes factores. Pola suma de presións que nos vemos incapaces de afrontar coas forzas propias, debilitados polo desgusto e o temor que suscitan os atentados. É para pechar a porta e marcharse. A unha praia perdida onde non habite ningún dos causantes desta infernal deriva. Ningún. Nin o fanatismo terrorista, nin os compunxidos políticos e outras especies que ata pasan lista de golpes no peito. Son declaracións, horas de programación exhaustiva repetindo a historia e con escasas claves. Unha Semana Santa rediviva en angustias e culpas. Parecen cominarnos aceptar que non hai outra escapatoria que o seu sistema de vida cos seus danos colaterais: desigualdade, mentira e barbarie. Pose, formas, sen ir ao fondo que trate de poñer freo  a esta tolemia. Ata un documental completamente alleo sobre a selva amazónica remacha: “Como todas as cousas boas, ten que acabar”.  Que máis quixesen.
 
Millóns de persoas, de todas as razas teñen, temos, un caudal inmenso de humanidade e bo corazón que non se acaban, e que non merece a brutalidade terrorista, pero tampouco tanta ignominia, manipulación e chantaxe. Imposible de arrebatar, sexa cal sexa o noso destino.
 
Artigo