Non debería sorprendernos a utilización dos Dereitos Humanos como mercadoría nunha negociación na que priman os intereses económicos. É algo que sucede desde hai anos. O rechamante, neste caso, é que ninguén tente camuflalo. A crise que chamamos de 2008, a pesar de que aínda non terminou, comezou en 2007 como bancaria debido ás hipotecas subprime; despois, fíxose global. Trátase dun cataclismo ético que se levou por diante postos de traballo, dereitos sociais e sindicais, aforros e pensións, países e valores. Onde está a Europa dos soñadores, dos Adenauer, Monnet, Schuman, Spaak e De Gasperi?
 
O acordado esta semana en Bruxelas co Goberno de Recep Tayyip Erdogan resúmese en tres puntos: aceleración do proceso de entrada de Turquía na UE, eliminación da esixencia de visado para os turcos que viaxen á UE e pago de máis de 3.000 millóns de euros. A cambio, Erdogan comprométese a dificultar o fluxo dos refuxiados cara a Europa e a acoller a todos os que serán expulsados nas próximas semanas e meses. O medo e a desgraza acharán novas vías para alcanzar Eldorado.
 
Europa pecha a fortaleza para os futuros demandantes de asilo e compromete a estancia no seu territorio dos que conseguiron entrar, máis dun millón este ano. Nos plans de expulsión están incluídos os refuxiados sirios, que poderían acabar de novo na zona de guerra da que escaparon. A UE comprométese a importar (usemos unha linguaxe comercial, que é do que se trata) desde Turquía un número de refuxiados equivalente ao dos expulsados, suponse que tras realizar aló todas as comprobacións de que son merecedores dese asilo. “Equivalente” é un termo moi ambiguo e máis en mans de líderes pouco valentes.
 
Gañan Marine Le Pen, Vickor Orban e Pergida; gaña a Europa xenófoba. Os xefes de Goberno e Estado dos 28 países membros da UE encartáronse ao ruxerruxe racista e islamófobo que percorre as rúas e os medios de comunicación, e máis desde os nunca ben aclarados sucesos de Colonia en Noitevella. Sen dúbida, Donald Trump estará orgullo de nós. Tamén David Cameron, que consegue outro comodín de ouro para a súa arriscada aposta do Brexit.
 
Hai un tufo antidemocrático, e por que non dicilo, fascistoide, en moitas das cousas que se din e fan, nas xustificacións para expulsar refuxiados coma se fosen eles os que violan a lei cando a lei violámola nós ao impedir o refuxio aos perseguidos pola guerra. Todo é un xogo político cortoplacista no que tamén foron expulsados os dereitos. O discurso moveuse tanto que un presunto socialista como o primeiro ministro de Francia, Manuel Valls, fala como Sarkozy e este como Le Pen.
 
O soño dunha Europa política morreu coa crise de 2008 e os seus brutais axustes. Temos o euro sen os instrumentos necesarios para defenderse e temos o himno; xa só nos faltan o pasaporte e os líderes, a coraxe.
 
A tortura continuada á Grecia de Syriza, que tivo a ousadía de desafiar aos mandamases, aos mercados, ao IBEX-como-se-chame-en-a-UE, debeu servirnos de alerta de que esa Europa de valores, principios e utopías estaba gravemente enferma. Gañaron os mercados, gañaron os que sempre gañan e con eles gañan tamén os estafadores, os que manipulan o libor, os motores diésel ou o que faga falta para engordar os bonus a final de ano.
 
Todo este lixo ideolóxico, o todo vale, chegou ás vítimas dunha guerra na que non somos inocentes. Quen fala hoxe das armas de destrución masiva en Iraq? Que tribunal condenou a Paul Bremer, procónsul americano en Bagdad, por disolver o Exército de Sadam Husein en maio de 2003 creando así, causa-efecto, unha insurxencia da que naceu o que hoxe chamamos Daesh? Polo menos deberíao xulgar un tribunal da estupidez supina.
 
Quen fala hoxe do financiamento na primavera de 2011 do Exército Libre de Siria para que derrocase ao ditador Basear o Asad e aos que nin sequera se lles armou o suficiente para garantir a súa vitoria xerando un empate militar que causou decenas de miles de mortos? Quen fala das vendas de armas europeas a Arabia Saudita que despois acaban en Siria en mans de grupos como o Daesh ou en Iemen, onde morren civís sen dereito a titular? Quen fala de Libia?
 
Cando se colocan as preguntas incómodas sobre a mesa, os responsables do desastre, por acción ou omisión, falan de terrorismo islámico, como aquí outros falan de ETA cando se lles pregunta polo saqueo organizado do diñeiro de todos. É certo que París conmoveunos a todos: #JeSuisParis como antes fomos #JeSuisCharlie. Hai atentados de primeira e de segunda. Ninguén dixo: #JeSuisBeirut, #JeSuisEstambul.
 
Temos unha dor selectiva segundo os mortos, os nosos e os dos outros, que é parte da mesma corrupción que evapora valores e euros. Os que fallan son os principios, os cimentos. Ninguén di, por exemplo, que a maioría das vítimas do terrorismo islámico son musulmáns. Tampouco falamos dos drons e as chamadas vítimas colaterais. O ocorrido en Bruxelas esta semana é o colofón dunha xigantesca renuncia: a de defender a democracia desde as súas entrañas, sen renuncias, protexela de pistoleiros do Daesh e de especuladores sen alma de Wall Street, a City, Madrid, Frankfurt ou onde o diñeiro se crea con dereito a decidir cantos viven, cantos morren.
 
Ramón Lobo. El Ventano