Manifesto lido na concentración.
 
Reunímonos hoxe aquí, na Coruña, para denunciar un crime acontecido nunha cidade irmá: Santiago de Compostela. Un crime, un atentado, contra a liberdade sexual das persoas.
 
O pasado día 8 deste mes, Antonio, un veciño de Compostela, foi agredido sen previo aviso nas inmediacións dun supermercado, á plena luz do día e baixo os berros de "maricón" e "sidoso se merda". A agresión continuou cando a súa parella, Rober, acudiu na súa axuda e mesmo os acompañou ata o centro hospitalario ao que acudiron de urxencias, cando os agresores se personaron alí para, mediante ameazas, tratar de evitar que a parella agredida denunciara o acontecido.
 
Outra parella tería calado por medo, pero non así Antonio e Rober, que levaron a cabo a necesaria denuncia e compartiron públicamente a súa experiencia para recordar ao mundo que non todo está gañado no eido das liberdades, nin moito menos. É por esa bravura que temos que agradecer a ámbolos dous que se teñan exposto aos medios e teñan feito que se fale con máis intensidade dun problema sistémico que estamos a sufrir: o problema da LGTBIfobia. Problema que xa vivimos de forma moi tráxica coa morte de Xulio e Al Dani en donde Roberto tivo unha labor fundamental coa familia das victimas e coa loita porque o xuizo tivera finalmente unha condena do asesino que en un principio quedou libre por un tribunal popular. Non vos parece que merecen un aplauso?
 
Temos que deixar de considerar este tipo de violencias de forma xenérica. Queremos poñer o foco sobre todo tipo de violencias, pero destacando que nesta ocasión a violencia é claramente homófoba: a libre expresión da orientación sexual non normativa é atacada polo heteropatriarcado. Estes actos violentos poñen de manifesto a necesidade de crear protocolos e itinerarios de intervención específicos que sexan efectivos.
 
Os números non enganan. O historial deste tipo de violencias na nosa cidade non é pequeno. O pasado ano 2015, dos 50 delitos de odio así clasificados na provincia da Coruña, 41 estiveron asociados á orientación sexual ou á identidade de xénero das vítimas. A nivel estatal, as estatísticas confirman que este tipo é tamén o máis común, conformando o 39,9% do total de delitos de odio. O resultado disto pode ser devastador, como comprobamos hai pouco co asasinato social de Alan, un mozo trans que, víctima do bullying transfóbico, rematou por suicidarse na pasada noiteboa.
 
Cómo é que nesta situación tan crítica podemos presenciar neglixencias aberrantes na actuación dos corpos de seguridade cando deberían ser os encargados de protexernos? Cómo é posible que, tal e como sucedeu no caso de Rober e Antonio, as forzas de seguridade demostraran tan pouca sensibilización e contundencia á hora de actuar? Dende aquí non podemos máis que agradecer o traballo do persoal de seguridade do hospital así como a solidaridade do persoal sanitario que actuou onde non o fixo a policía e denunciar a necesidade de formar e sensibilizar urxentemente ás forzas e corpos de seguridade do estado.
 
Ante esta situación acuciante na que unha parte de poboación está a someter as liberdades doutra, facéndonos sentir máis pequenas, máis vulnerables e cidadás de segunda categoría, non podemos transixir máis. Temos que impor a razón sobre o reinado do heteropatriarcado que se sustenta en medo e represión ao diferente. Temos que loitar por un cambio significativo a tódolos niveis que garantice a nosa seguridade e a nosa liberdade a ser o que somos.
 
A nivel social, compre facer un cambio de gran magnitude para visibilizar a nosa realidade, porque o invisible non existe. Familias nas que o tema é tabú, escolas nas que se omite toda referencia á homoafectividade perpetuando a idea única heteropatriarcal de familia modelo, centros de traballo hostiles por acción ou omisión nos que os medos e a situación de dependenza nos arrastra de novo a un armario sutil, zonas rurais nas que a falta de referentes conleva ao ocultamento, grandes cidades nas que a agresividade latente se ceba impunemente co diferente, países enteiros nos que amar está penado coa morte.
 
A nivel persoal, todas temos que participar deste cambio que debe comezar dende o berce. É imprescindible que preparemos un futuro mellor, como tamén é imprescindible que fagamos do presente un lugar máis seguro dando un paso á fronte e denunciando as violencias LGTBIfóbicas e machistas, que en moitos casos por medo ao estigma non se denuncian ou se disfrazan doutras violencias, ocultando o problema real. Ás veces son axentes externos os que tratan por tódolos medios de diluir responsabilidades, como no caso de Vanesa, militar que denunciou o acoso homófobo que está a sufrir no cuartel, ante o cal algúns medios de comunicación trataron de infundir a idea de que podería ser unha montaxe. Tampouco podemos tolerar a violencia machista e o feminicidio que estamos a sofrer có asesinato case cotidiano de mulleres e fillxs a mans da suas parellas, como onte en BecerreÁ onde unha muller de 40 anos foi asesinada.  Non deixemos que saian coa súa.
 
A nivel político, é imprescindible a creación de protocolos efectivos para combatir as actuais desigualdades. Neste senso incidimos de novo na actuación das forzas de seguridade, en esta ocasión como en tantas outras, no caso de violencia homo/lesbotrasnfoba é pasar do tema, e actuan con case total impunidade cós agresores… exisimos protocolos dende as administracions públicas, contacto real cos colectivos, por iso hoxe aquí pedimos sentirnos acompañadas e protexidas pola policía local, para que sepan cal e a súa labor coa cidadanía. Precisamos dunha implicación real das forzas políticas nesta loita que nos incumbe a todas. Non nos sirve de nada ter unha lei pola igualdade de trato e a non discriminación de lesbianas, gays, transexuais, bisexuais e intersexuais en Galicia vacía de contidos tralas modificacións sufridas durante a creba parlamentaria. Precisamos dunha ferramenta real coa que protexer as nosas liberdades.
 
En definitiva, o cambio é posible. Involucra a moitos axentes, sí, pero comeza na rúa. Cada día comeza dende un punto novo e hoxe, comezámolo con todas e todos vos. Moitas grazas por estar aquí. E moitas gracias aso distintos colectivos, grupos sociais e persoas que apoian esta concentración na Coruña e que rexeitan a LGTBIfobia, gracias a :
 
Ffotoeduca, Revirada Feminista, Colectivo feminista Acçom Rabuda, Centro Social A Comuna, Lésbicas Creando, Stop desfiuzamentos A Coruña, Centro Social Gomes Gaioso, ALAS Coruña, Andamio de Enfrente, activistas autónomos queers, Proxecto Cárcere, Zocamiñoca, Oficina para a Igualdade de Xénero da UDC (OIX), Centro de Estudos de Xénero e Feministas da UDC (CEFEX), Mestrado Oficial en Migracions Internacionais da UDC (MOMI), Equipo de Sociología de las Migraciones Internacionales da UDC (ESOMI).
 
Seguimos en loita!