Ademais, existen partidas inequivocamente militares que se atopan repartidas, cando non camufladas, entre outros ministerios. Esta práctica é habitual todos os anos e obedece a un obxectivo: esconder á opinión pública o gasto militar real, e de paso ao Congreso dos Deputados e ao Senado, que aproban unhas contas moi inferiores ao orzamento real militar. Estas malas prácticas teñen especial relevancia en dúas importantes partidas: a adquisición de grandes programas de armamento e as misións de intervención militar no exterior.
 
Estas prácticas, na proposta do orzamento de Defensa do próximo ano 2016, vólvense a repetir. O gasto deste Ministerio non aumenta excesivamente respecto de 2015, un 0,35%, e chega a 5.787,89 millóns. Pero se seguimos as directrices que marca a OTAN sobre como calcular o gasto militar dos países membros, teríanse que incluír todas as partidas militares como son os Organismos Autónomos de Defensa; ou as repartidas por outros ministerios, como a I+D militar que xorde desde o Ministerio de Industria; as clases pasivas militares (Seguridade Social); os gastos en organismos como a OTAN, que dependen do Ministerio de Exteriores; a mutua militar ISFAS; ou a Garda Civil (Ministerio de Interior), unha forza paramilitar porque se rexe pola ordenanza militar.
 
E ademais engadimos ao criterio establecido polo noso Centro, onde contabilizamos o orzamento do CNI, cuxo director é un militar, así como o é o 60% do seu persoal e que ten funcións militares; os intereses do Gasto Público en proporción ao total do gasto militar; e, finalmente, a diferenza do gasto militar inicial do Ministerio de Defensa co liquidado a finais de ano. Entón, o gasto militar total final é de 17.465 millóns. Observamos que é tres veces superior ao do Ministerio de Defensa e representa o 1,6% do PIB español.
 
A falta de transparencia no gasto militar adquire no ámbito da adquisición de armamentos a súa maior importancia, especialmente nos denominados Programas Especiais de Armamento (PEA), dado que o seu enorme custo, 37.000 millóns de euros, converteunos nunha "burbulla armamentista" que ten endebedado e hipotecado ao Ministerio de Defensa e por extensión ao Estado cunha débeda ao redor dos 30.000 millóns. Uns programas que se iniciaron a mediados do decenio de 1990 e que aínda hoxe continúan recibindo axudas en I+D para o seu desenvolvemento. Para facer fronte aos seus pagos o próximo 2016, consignáronse soamente 6,8 millóns, cando os compromisos superan os 1.000 millóns, que se pagarán, como en anos anteriores, cun crédito extraordinario.
 
A segunda partida que esconde o gasto real son as misións no exterior, pois sabendo que estas intervencións ocasionan un gasto moi superior, órzanse con 14,3 millóns, para despois durante o exercicio traspasarlles novos recursos. Así, abril de 2015, xa se incorporaron 710,2 millóns, que sen dúbida aumentarán ao finalizar o ano.
 
O orzamento inicial do Estado que se acaba de aprobar para o ano 2016 non difire o executado en 2015, e neste sentido é continuista, antisocial, improvisado e enganoso. Continuista porque non difire en nada do de 2015. Antisocial porque se se observan os principais ministerios de gasto social desde 2008 retrocederon. Educación, un 15,3%; Sanidade, un 9,7%, Fomento do Traballo, un 32%; as achegas a I+D, un 24,5%; e o investimento en infraestruturas, un 59,2%. Mentres que o gasto militar íntegro diminuíu un 17,6%. Pódese asegurar que Defensa foi un ministerio privilexiado fronte aos ministerios sociais ou os destinados ao desenvolvemento e creación de emprego.
 
A improvisación e engano evidénciase ante o estirón de orellas que a Comisión Europea deu a España ao revisar a proposta do orzamento 2016, avisando que o déficit superará o previsto en 2015 nun 0,3%, e chegará ao 4,5%, o que equivale a un déficit de 3.000 millóns; e que na proposta para 2015, desviarase un 0,7% e comportará un déficit de 7.000 millóns. Engadindo que o próximo goberno que salga das eleccións previstas o 20-D verase obrigado a modificar o orzamento. Isto é o que vimos alertando desde o Centro Delàs respecto ao orzamento militar, que esconde unha enorme fraude que contribúe ao aumento do déficit público do Estado español.
 
Pero a pesar da enorme débeda acumulada polos programas especiais de armamento e as dificultades para facerlle fronte, o Goberno permite ao Ministerio de Defensa continuar programando novos grandes armamentos. O ano 2015 empezou un novo programa para fabricar dous novos Buques de Acción Marítima, a Armada xa posuía catro, cun custo de 333,5 millóns. E este ano 2015, previu iniciar catro novos programas: unha nova fragata F-110 por uns 800 millóns, que poderían ampliarse ata catro e converterse en 3.200 millóns; 350 unidades do blindado 8x8 modelo Piraña, 1.500 millóns; catro avións non tripulados Reaper cun custo de 171 millóns; e tres avións cisterna Airbus 330. Estes proxectos, máis os equipos tecnolóxicos asociados, o seu financiamiento e mantemento durante o próximos dez anos poderían chegar a converterse nun custo de 10.000 millóns de euros.
 
E quen se beneficia deste gasto colosal? Ás catro grandes empresas militares Airbus Defence and Space, Navantia, General Dynamics / Santa Barbara e Indra, que conforman un oligopolio, porque por separado cada unha delas subministra as armas aos tres exércitos de Defensa: Airbus, os avións do Exército do Aire; Navantia, os buques á Armada; General Dynamics, o armamento pesado e munición do Exército de Terra; e Indra todas as tecnoloxías e electrónica destas armas. Empresas, todas elas menos Santa Barbara, onde o accionista principal é o Estado español a través de SEPI. De Navantia, posúese o 100%, de Indra, o 20,4%, e do consorcio europeo Airbus, o 4%. Empresas que son parasitarias do Ministerio de Defensa, porque dependen exclusivamente das súas demandas e viven grazas ao trato de favor que lles concede o Goberno.
 
Fonte: Blogue: Adeus ás armas
http://www.sindicatoobrerocanario.org/noticias.php?num=557
Menea e vencerás...