Ao rematar a manifestación leuse o seguinte manifesto.
 
"Ao comezo desta semana, ven marcada pola morte. Todas as semanas que vivimos veñen marcadas polo imperio tanático que adoita diversas facianas: o feminicidio constante nun sistema que nos quere desposuídas e escravas, a guerra transterritorial que agroma en forma de emigracións da necesidade e fuxidas do terror, o asesinato estructural que se da en chamar suicidio.
 
A atrocidade do sistema imperante mostra coma súa forma de pervivencia baséase na presión constante sobre xs desposuídxs. Na falta de recursos e posibilidades reais de supervivencia. Así coma na agresión continúa en forma de desafiuzamentos, de carencia vivencial severa e da presión social que no caso de Carlos Midón tivo o tráxico desenlace do seu suicidio ante a imposibilidade de poder realizar seu proxecto vital e o dos seus. Cepción coma tantas outras persoas e familias ao longo do Estado de excepción permanente que se da en chamar España.
 
Intentan infravalorarnos converténdonos nunha estatística desposuída de vida, acumulada en caixóns e radiada con desapego nos diversos medios de comunicación. Detrás de cada número, de cada taxa de pobreza, hai vidas, relatos do amor, historias comúns de loita e sufrimento. Por iso hoxe estamos aquí reunidas e reunidos, non so por solidariedade, nin por protestar ante un sistema inxusto, falto de equidade que nos condena á competición, á desconfianza e o odio case que dende o momento que vimos ao mundo e nos educamos nas institucións sociais que lle dan forma.

Hoxe desprezamos seu relato, súas formas e sentido común berrando “NO SON SUICIDIOS ,SON ASASINATOS” convertémonos nun corpo social, coordinado, solidario e rabudo. Dende Ferrolterra, Lugo, Ourense, Vigo, Compostela, A Coruña todos e cada un dos recunchos da Galiza non so berran, se non que constitúense nunha masa social heteroxénea e consciente do seu poder. Por moita pobreza a que nos queiran condenar, vexacións en servizos sociais, acoso bancario, inclemencia habitacional e un inesgotable listado de agresións que pasan por ser política cando son o dominio do opresor neoliberal. Nos mantémonos en pe. Loitamos e conquistamos.
 
Porque seu sistema é nosa morte. Súa riqueza, nosa carencia. Ao berro de NON SON SUICIDIOS, SON ASASINATOS seu reinado remata no mesmo instante que todo o mundo os olla espidos de dignidade e cargados de inxustiza. PORQUE NESTA CIDADE NON SE DESAHUCIA. NIN CASAS SEN XENTE, NIN XENTE SEN CASA…"