A sentenza conta co voto particular do relator, o Maxistrado Antonio Narváez, ao que se adheriron o Vicepresidente, Adela Asua, e os Maxistrados Encarnación Rocha, Fernando Valdés Dal-Ré e Juan Antonio Xiol.
 
En primeiro lugar, o demandante considera que os preceptos impugnados son contrarios ao art.º 86.1 CE porque, na súa opinión, as medidas contidas na norma recorrida non gardan conexión coa situación de "extraordinaria e urxente necesidade" coa que o Goberno as xustifica. A devandita xustificación fai referencia, neste caso, a unha conxuntura económica marcada pola crise e "a necesidade de reducir o déficit público sen menoscabar a prestación dos servizos públicos esenciais".
 
En relación coa modificación do réxime de permisos e vacacións dos funcionarios (art.º 8), a demanda basea a falta de conexión no feito de que a norma recorrida atrasou ata o 1 de xaneiro de 2013 a activación das previsións relativas aos días de asuntos particulares, aos días adicionais aos días de libre disposición (que se suprimen) e ás vacacións. Non fixo o mesmo co resto de permisos (por enfermidade ou accidente de familiares, falecemento, traslado de domicilio, etc.), que cobraron vixencia no momento da entrada en vigor do decreto lei.
 
O Tribunal desestima esta pretensión. A sentenza afirma que o feito de que a entrada en vigor dunha parte da nova regulación dos permisos e vacacións dos funcionarios fose aprazada non implica unha desconexión entre a reforma e a situación de urxencia que a xustifica; hai que ter en conta, sinala a sentenza, que a súa aplicación a metade de ano (o real decreto lei aprobouse o 13 de xullo) "podería incidir de modo notable nos intereses das Administracións Públicas destinatarias do novo réxime, que necesariamente deben de precisar de certa marxe de tempo (...) para organizar as súas estruturas e servizos e adaptalos ao novo sistema de permisos e vacacións, tendo en conta, tamén, os intereses dos funcionarios públicos dependentes daquelas,". Non cabía polo tanto, como alega a recorrente, fragmentar a reforma "entre unha norma do Goberno e unha posterior norma parlamentaria".
 
Algo similar acontece coa modificación dos horarios comerciais e de apertura en domingos e festivos (art.º 27). O aprazamento da súa entrada en vigor ata o 1 de xaneiro de 2013 "responde á necesidade de que as Comunidades Autónomas dispoñan dunha marxe temporal certa para poñer en marcha os procedementos necesarios para adaptar os calendarios de domingos e festivos do ano 2013". Polo tanto, conclúe a sentenza, tamén a medida contida neste precepto cumpre cos requisitos do art.º 86.1 CE.
 
Os recorrentes consideran tamén que os art.º. 8 e 27 do decreto lei impugnado vulneran competencias da Comunidade Autónoma de Andalucía.
 
En relación co primeiro deses preceptos, a sentenza sinala que a modificación do réxime de permisos e vacacións dos funcionarios entra no ámbito das competencias que, en materia de función pública, a Constitución atribúe ao Estado no seu art.º 149.1.18. Ao Estado correspóndelle "a competencia exclusiva para fixar as bases do réxime estatutario" dos funcionarios de todas as Administracións públicas; mentres que Andalucía ten a competencia "de desenvolvemento lexislativo e execución, de acordo con aquela lexislación básica, en relación coa función pública autonómica e local".
 
É polo tanto o Estado quen debe determinar "os diferentes supostos polos que poden ser concedidos permisos ou licenzas ao devandito persoal do sector público", calquera que sexa a Administración á que pertenzan," sinala o Pleno. Aínda que, en todo caso, non pode esgotar a regulación dos citados permisos ata o punto de "non" permitir "ás Comunidades Autónomas o exercicio das súas competencias de desenvolvemento lexislativo".
 
O Tribunal considera que, neste caso concreto, "a norma estatal, aínda fixando a duración dos diferentes tipos de permisos, non pecha toda posibilidade de desenvolvemento e aplicación ás Comunidades Autónomas da normativa básica" "sobre esta materia". En consecuencia, a sentenza determina que a norma cuestionada non invade competencias autonómicas.
 
Por último, o demandante considera que o Estado invadiu as súas competencias ao modificar o réxime de horarios comerciais e apertura en domingos e festivos (art.º 27). Neste caso, a competencia é a de comercio interior, que se insire na de coordinación da planificación xeral da actividade económica, atribuída pola Constitución (art.º 149.1.13) ao Estado.
 
A sentenza sostén que a regulación que o precepto impugnado contén (en relación coa apertura en domingos e festivos e cos criterios para determinar as zonas de grande afluencia turística) "non" supón senón o establecemento dunhas directrices ou criterios globais que cumpren, dado o seu carácter de condicións mínimas e comúns, os parámetros constitucionais para ser consideradas normas básicas". Como tal, a norma estatal "unicamente pretende establecer un réxime dentro do cal cabe lexitimamente a opción da regulación autonómica nesta materia". "En efecto -engade o Tribunal- os indicados criterios respectan as competencias autonómicas en materia de comercio interior" pois non esgotan" as competencias do lexislador autonómico.
 
No seu voto particular, os Maxistrados Narváez, Asua, Rocha, Valdés e Xiol afirman que o Tribunal debeu estimar parcialmente o recurso e ter declarado inconstitucionais e nulos os parágrafos do art.º 8 do decreto lei impugnado que fixan, en días concretos, a duración dos permisos e vacacións dos funcionarios autonómicos e locais (non os da Administración Xeral do Estado). Entenden que a nova regulación invade a competencia autonómica porque "imposibilita calquera marxe de autonomía á Comunidade Autónoma andaluza"; explican, neste sentido, que a norma tería sido constitucional se tivese establecido unha forquita, establecendo a duración mínima e a máxima, o que permitiría á Comunidade Autónoma "concretar en días ou en horas hábiles o goce dos diferentes tipos de permisos".
 
Madrid, 17 de xullo de 2015.
 
Ligazóns
 
Nota de Prensa
 
Texto da sentenza
 
Voto particular